Warto wierzyć w cuda! Po blisko 2 latach w DT, Imka znalazła super domek! W małym ciałku wielki strach...

[Grażyna49]

A ja to jednak bardzie Nutusi współczuję.

5 miesięcy , kawał czasu,można się bardzo przyzwyczaić.

Imeczka po kilku dniach rozpozna ,że ma ludzia dla siebie.

Tylko prawdopodobnie za siostrzyczkami będzie tęskniła.

[Nutusia]

Ja jestem z oddawaniem tymczasów całkowicie pogodzona i bardzo się cieszę jak już sobie idą w świat ;) W przypadku Imki po prostu się o nią boję, jak nigdy dotąd o żadnego tymczasa, bo też nie miałam takiego, który "z podłogi" nie podchodzi do ludzi...

Wczoraj byłam na wizycie PA. Obeszłyśmy z p. Julią cały teren. W ogrodzie jest sporo zakamarków, w które Imka może się wcisnąć i trzeba by było się niemal czołgać, żeby ją wydobyć. Z tego względu, konieczne będzie wychodzenie z nią na smyczy przez jakiś czas. 2 boki ogrodu są ogrodzone betonowym murem, jeden siatką (sprawdziłyśmy - nie ma żadnych ubytków), a front metalowymi prętami. Pomiędzy prętami się Imka nie przeciśnie, ale przy połączeniu przęseł jest trochę szerzej i tam wczoraj była montowana siatka - podobnie z bramą, na której powstały przeciwImkowe zasieki ;) Okolica jest spokojna, uliczka cicha - nieopodal taki ni to parczek ni to lasek. Nie ma dużego ruchu ani ludzkiego ani samochodowego - cisza, spokój, jakby to nie była Warszawa! :)

Dom jest piętrowy, przy czym na podwyższonym parterze jest tylko spora kuchnia i przedpokój (i jeszcze jakiś pokoik), a życie "wypoczynkowe" toczy się na piętrze. Nie mam pojęcia czy Imka umie chodzić po schodach, ale p. Julia mówi, że będzie wnoszona i znoszona :) Na razie to w sumie lepiej, że na dole przestrzeń jest ograniczona...
Wczoraj była wielka rodzinna wyprawa po rzeczy dla psa niezbędne - szelki, obroża, adresatka, smyczki, karma i tooooona smaczków dla zjednania sobie Imciowej przychylności. Wcześniej już zostały zakupione gryzak i zabawki.

Jeśli mi się uda, wyrwę się wcześniej z pracy, bo p. Magda się martwi, że jeśli przywieziemy Imkę po ciemku, będzie jeszcze bardziej przerażona.
Dziś rano obudziłam się wcześniej i się z Imcią wyprzytulałyśmy za wszystkie czasy i na zaś! :)
Rejestracja chipa w safe-animal potwierdzona, rejestracja w bazie ID też.

Mam nadzieję, że tradycyjnie zadziała "wersja eksportowa" - tylko to mnie przy życiu trzyma...

[Ziutka]

I ja kciuki trzymam oczywiście, musi być dobrze :)

[Grażyna49]

Widać,że domeczek super się przygotował na przyjęcie Imeczki.

To zdanie będzie wnoszona i znoszona po schodach , łapie za serducho.

Myślę jednak,że spryciula jak się zapozna z domownikami sama schody pokona.

Nie doczytałam,ale chyba nie ma innych zwierząt w domku.

Trzymajcie się dziewczyny.

Ja mam kolejny stres.

W Radysach pokazali następnego nowofundlanda co od kwietnia tam przebywa.

[konfirm31]

Imcia, będziesz miała super domek :). Trzymaj się, dziewczynko :)

[Nutusia]

A, jeszcze zapomniałam napisać, że w dniu wczorajszym - chyba z okazji "zielonego dnia", ostatecznie do imentu poległ abażur od lampki ;)

[Ziutka]

A kto się ośmielił go tknac? :)

[konfirm31]

Cicho sza ;). Nikt się nie przyznaje ;)

[Poker]

Domek szykuje się wspaniały.

Rozumiem Nutusiu o co Ci chodzi. Ja ogólnie też jestem pogodzona z oddawaniem tymczasek, chociaż do niektórych serce mi się rwie i pęka z żalu.Jednak najczęściej przeważa lęk o to jak się sunia zaadaptuje , czy nie ucieknie no i czy w związku z różnymi zachowaniami nie wróci do nas.

Mam nadzieję,że Imcia pokaże się jako wersja eksportowo/docelowa i będzie OK.

[konfirm31]

A ja sobie próbuję wytłumaczyć, że ten "drugi" nasz pies, jest "przechodni" i że dzięki temu, że go oddałam w dobre ręce, mogę pomóc innemu psu, no i że miałam okazję poznać bliżej kolejnego wspaniałego psa (no, bo ile w swoim życiu można mieć "własnych" psów?), ale i tak żałuję, że już ich przy sobie nie mam :(. Bafi, Szarutka, Randy, Soni.....nawet tych krótkotrwałych tymczasów.....

Tylko z Maxem nadal się systematycznie widujemy i bardzo oboje się z tego cieszymy :).

Chyba nie bardzo się nadaję na bycie DT :(.

[Marysia R.]

Dzwoniłam godzinkę temu do Nutusi i nie mogła rozmawiać bo była z Imką u Pań. Nie puszczamy kciuków! :)

 

A co do tymczasów to mnie jest tym trudniej im dłużej pies u mnie był. Kiedy oddawałam Lunkę po 6 miesiącach było mi naprawdę ciężko. Do tego dochodzi fakt, że najczęściej najdłużej w DT zalegają psiaki "większej troski" tzn. wycofane czy strachliwe przy których dodatkowo dochodzi strach o to jak sobie poradzą w nowym miejscu, czy nie zwieją itd.

Ale ze swoją tęsknotą potrafię sobie radzić (gorzej z psią bo pies, który płacze z tęsknoty po oddaniu do DS i czeka aż po niego wrócę sprawia, że czuję się jak zdrajca) i zawsze powtarzam sobie, że na pomoc czekają już kolejne.

[konfirm31]

Masz rację, Marysiu. Nie ma sposobu, żeby powiedzieć Tymczasowi, że chociaż go kochamy, to go oddajemy i że będzie tam szczęśliwy. Bo jak jest u nas, to nie wie, że jest Tymczasem - no, bo skąd ma wiedzieć?

 

Z niecierpliwością czekam na wieści od Nutusi :)

[Mazowszanka13]

Psy nie tęsknią długo, szybko przyzwyczajają się do nowych właścicieli.

Parę dni temu spotkałam  moją byłą Fionę. I co ? Przywitała się z psami, ale do mnie już nie podbiegła jak kiedyś, bo nie miała czasu zajęta psimi sprawami.

Podeszła dopiero pod koniec spaceru i to na chwilę.

Ale wiecie co ? Bardzo mnie to ucieszyło :)

 

Myślę, że jeśli odwiedzę kiedyś Lisia to nie będzie chciał ze mną wyjść.

[konfirm31]

Oby tak było, jak piszesz, Mazowszanko :). Ale niektórzy uważają, że te nasze dawne tymczasy "obrażają" się na nas za to "porzucenie" i dlatego nas "ignorują". Tylko sam pies wie, jak to jest ;), ale jak są szczęśliwe, to niech im :).

[ewu]

Oj zaciskam moooocno.

Imka to jeden z największych strachulców  jakie znam.

Nutusia wykonała kawał dobrej roboty.

Imka miała dużo szczęścia,że trafiła do tak dobrego dt:)

Magda z pewnością ma teraz trudne zadanie , serce zawsze się kłóci z rozumem.

[ewu]

Gosiu chyba masz rację, psiaki szybko się zakochują w nowych opiekunach.

[Poker]

Wszystkie Wasze wypowiedzi podzielam.Uważam identycznie.  Taki los DT , wybrałyśmy go same. Największą radością dla nas  jest,

gdy pies szczęśliwy w DS.

[Marysia R.]

Psy nie tęsknią długo, szybko przyzwyczajają się do nowych właścicieli.

Parę dni temu spotkałam  moją byłą Fionę. I co ? Przywitała się z psami, ale do mnie już nie podbiegła jak kiedyś, bo nie miała czasu zajęta psimi sprawami.

Podeszła dopiero pod koniec spaceru i to na chwilę.

Ale wiecie co ? Bardzo mnie to ucieszyło :)

 

Myślę, że jeśli odwiedzę kiedyś Lisia to nie będzie chciał ze mną wyjść.

 

To prawda :)

Psy żyją chwilą obecną i nie rozpamiętują przeszłości. Jeśli jest im dobrze tu i teraz to są szczęśliwe i tyle :) I tym się zawsze pocieszam, że potęsknią parę dni ale szybko dostosują się do nowych warunków i pokochają nowych opiekunów :)

 

Oby tak było, jak piszesz, Mazowszanko :). Ale niektórzy uważają, że te nasze dawne tymczasy "obrażają" się na nas za to "porzucenie" i dlatego nas "ignorują". Tylko sam pies wie, jak to jest ;), ale jak są szczęśliwe, to niech im :).

 

Obawiam się, że to jest daleko idąca antropomorfizacja ;)

[ewu]

Nutusia dziękuję za to co robisz dla tych biduń:)

[konfirm31]

Wszystkie dziękujemy i czekamy na wieści - co u Imki?

[ewu]

Czekamy:)

[Mazowszanka13]

Nadal nic nie wiadomo ?

[Grażyna49]

Też zaglądam.

Co do oddawanych psów to mam mieszane odczucia.

Kidy jeszcze do szkoły chodziłam mieliśmy kundelka takiego średniego.

On dostawał białej gorączki na widok księdza albo zakonnicy.

Piana z pyska iwściekłe oczy.Mieszkaliśmy na starówce,więc trudno było unikac spotkań.

Mama oddała go do znajomej.Kiedy po 2 latach pojechaliśmy z odwiedzinami Misiek ogrodzenie przeskoczył i wylądował na rękach mamy.

Więc chyba jednak pamiętają i kochają mimo wszystko

[Nutusia]

Jestem! Przepraszam, ale wczoraj okropnie mnie rozbolała głowa z tych emocji, potem czekałam na obiecany telefon od p. Magdy, potem gadałam z Marysią, potem z Kasią i "się zeszło" ;) A dziś musiałam od rana nadrobić zaległości w pracy z powodu wczorajszych wagarów ;)

Od początku...
Gdy przyjechałam do domu, wszystko spakowałam wg listy i byłam gotowa do wyjścia, kwadrans mi zajęło zdybanie Imki. Dopiero gdy się w pełnym rynsztunku (w kurtce, kozakach...) położyłam na łóżku i dałam wszystkim po sobie skakać, Imka też się do skaczących przyłączyła i ją chwyciłam ;)

Postanowiłam, że dam jej legowisko-budkę, bo w niej czuła się najbezpieczniej na początku pobytu u nas. Budka co prawda już nie ma gąbkowego dna i jest lekko postrzępiona, ale swej budkości nie straciła :) Na dno włożyłam poduszkę i kawałek kocyka z zapachem naszego domu. Gdy wsadzałam Imcię do auta, od razu wlazła do budki postawionej na przednim siedzeniu. Ale nie wbiła się w kąt, tylko nawet ciekawie wyglądała na zewnątrz. Była zdenerwowana oczywiście, trochę się śliniła i nie była zainteresowana ciasteczkami wątróbkowymi, ale też nie było jakiejś mega paniki. Gdy dojechałyśmy na miejsce i zostawiłam ją na chwilę w samochodzie, żeby zadzwonić do furtki i poczekać aż nam otworzą, Imka wylazła z budki do połowy - sprawdzić gdzie jestem i dlaczego ją zostawiłam! W takim właśnie stanie - w połowie w budce, w połowie na zewnątrz, wniosłam ją do domu i postawiłam w kuchni. Nie schowała się, ale też nie ruszyła. Usiedliśmy wszyscy spokojnie, dostałam herbatę, Imka obserwowała co się dzieje. Po dłuższej chwili wzięłam ją na ręce - wyglądała ciekawie przez okno. Gdy postawiłam ją z powrotem na podłodze, byłam przekonana, że czmychnie do budki, ale NIE! Powoli, na ugiętych łapkach i z podkulonym ogonkiem, zaczęła iść w stronę miseczek. Nie doszła, bo p. Julia podniosła się, żeby zobaczyć i skrzypnęło krzesło ;) Ale ucieczki do budki nie było! Imcia weszła pod stół, trochę posiedziała, potem się położyła. P. Maciek opuścił rękę - dotknęła noskiem jego dłoni. Oczywiście p. Magda cały czas do niej spokojnie mówiła, zapewniała, że nie ma się czego bać i że wszystko będzie dobrze.
Gdy już wychodziłam, Imka nie ruszyła się spod stołu, ale... wzięła smaczka z ręki p. Magdy! :) Umówiłyśmy się, że p. Magda zadzwoni wieczorem...

Zadzwoniła ok. 21ej. Imka nie rozpaczała po moim wyjściu. Cały czas była czujna - uszy chodziły jak zawodowe radary - chłonęła każdy dźwięk. Potem p. Magda wyszła z nią przed dom (oczywiście w pełnym "rynsztunku", zapaliła światło. Imka przeszła parę kroków, ale z ogonkiem przyklejonym do brzuszka i oczywiście się nie załatwiła. Wróciły do domu. Imcia została wniesiona na górę. Gdy została na chwilę sama, rąbnęła kupsko, którego nie powstydziłby się duży pies :) P. Magda nie skomentowała i szybciutko sprzątnęła, żeby nie wzbudzać w Imce poczucia winy. Rozłożyła jej podkład (dałam jej wczoraj dwa - dziś ma dokupić), żeby wiedziała, że spokojnie może się załatwić w domu i nie będzie żadnej afery ;)

Gdy p. Magda ze mną rozmawiała, Imka leżała obok niej na kanapie, dawała się głaskać po brzuszku i przymykała oczy. Musiała już być wykończona emocjami wczorajszego dnia.

Dziś w domu została p. Julia, a p. Magda wraca z próby już o 13ej. Jutro p. Magda jest cały dzień w domu, w sobotę p. Julia. Tak więc przez najbliższe dni Imka nie będzie sama.

P. Magda rozumie, że Imci potrzebny jest czas. Jak każdy muzyk - jest cierpliwa, systematyczna i zawzięta ;) Wszyscy w domu są bardzo spokojni, jest cicho - atmosfera w sam raz dla Imci :)
Mówiłam p. Magdzie, że z Imki będzie normalny pies, choć pewnie nigdy nie będzie przebojowa i odważna, a p. Magda na to: "Nam nie jest potrzebny odważny pies. Pies ma być z nami, towarzyszyć nam i być z nami szczęśliwy". Dziś po południu ma dzwonić...

[konfirm31]

Nutusiu, wspaniałe wieści :) . Bardzo się cieszę :). Imcia, powodzenia na nowej drodze życia :)