RAMBO-MISIO u irenas-najcudowniejszy DS!!!

[savahna]

Trzymamy, jak najbardziej....:kciuki::kciuki::kciuki:

[Nutusia]

Trzymamy i tak łatwo nie puścimy!

[wegielkowa]

A bawi się pomarańczą?.

[irenas]

Próbuje, ale marnie mu to idzie.
Misio dostał jeszcze tydzień - jeśli nie nastąpi zdecydowana poprawa, przerwiemy jego męczarnie. To nie ma sensu - teraz już nie sika mimo no-spy i furosemidu w tabletce rano, a w zastrzyku wieczorem. Wystają mu kości biodrowe i kręgosłup, a nogi ma jak balony, kręci się po domu jak g... w przeręblu, nie kładzie ani na chwilę, a jeśli nawet to zrobi, wyciąga szyję, bo mu duszno. Czasem jęczy, jakby go coś bolało. Jedyne, co robi z chęcią, to je, ale podobno chora trzustka wywołuje taki właśnie wilczy apetyt, nie ma więc powodu do radości.Teraz dałam mu zastrzyk przeciwbólowy i hydroxyzynę, więc śpi.
Tak Wam to wszystko opowiadam, żeby przekonać samą siebie, że tak trzeba, ale na samą myśl chce mi się wyć. Strasznie go pokochałam i sama myśl, że go nie będzie mnie przeraża.

[egradska]

[quote name='irenas']Próbuje, ale marnie mu to idzie.
Misio dostał jeszcze tydzień - jeśli nie nastąpi zdecydowana poprawa, przerwiemy jego męczarnie. To nie ma sensu - teraz już nie sika mimo no-spy i furosemidu w tabletce rano, a w zastrzyku wieczorem. Wystają mu kości biodrowe i kręgosłup, a nogi ma jak balony, kręci się po domu jak g... w przeręblu, nie kładzie ani na chwilę, a jeśli nawet to zrobi, wyciąga szyję, bo mu duszno. Czasem jęczy, jakby go coś bolało. Jedyne, co robi z chęcią, to je, ale podobno chora trzustka wywołuje taki właśnie wilczy apetyt, nie ma więc powodu do radości.Teraz dałam mu zastrzyk przeciwbólowy i hydroxyzynę, więc śpi.
Tak Wam to wszystko opowiadam, żeby przekonać samą siebie, że tak trzeba, ale na samą myśl chce mi się wyć. Strasznie go pokochałam i sama myśl, że go nie będzie mnie przeraża.[/QUOTE]

bardzo Wam wspolczuje, obojgu:-( Nawet nie wiem, co napisac, zeby nie zabrzmialo banalnie i glupio pocieszajaco. Troche dobrej energii chociaz przesle:loveu:

[savahna]

Ja też pokochałam Misolca...już w Kielcach a dzięki Twoim opowieściom poznałam go lepiej.
Wyjatkowy pies....nie wiem co napisać....

[wegielkowa]

Dwa tyg. temu Pani wet. mówiła, że jeszcze za wcześnie aby zakończyć cierpienia Misiolca. Co mówi teraz?

[Nutusia]

Irenko, uważam, że jesteś jedyną osobą, która może podjąć jedynie słuszną decyzję w sprawie Misia. Serce pęka mi na kawałeczki, bo Miś i jego historia wielowątkowo przeplata się z historią naszej Tosi. Dlatego wiem, że Miś sam Ci powie jak nadejdzie "ten czas"... Przytulam najmocniej, jak tylko można - Magda

[irenas]

Moje Kochane! Bardzo Wam jestem wdzięczna za te słowa. Wczoraj Misio dostał zastrzyk przeciwbólowy, żelazo, hydroksyzynę i dodatkowy furosemid (przez cały dzień nie sikał), zasnął o 21.00 i obudził się dziś o 14.00 lekko ogłupiały, ale zdecydowanie w lepszej formie. Przede wszystkim sika. A ten problem najbardziej mnie martwił. Poszliśmy na spacer, pobawił się piłeczką, zjadł porcję szynki konserwowej faszerowanej lekami, wszystkie pogardzone przez koty whiskasy, swoje śniadanie, Dziuni śniadanie i znowu dwa plasterki szynki z hydroksyzyną i no-spa. Teraz kręci się wokół tapczanu, bo wyraźnie chce mu się spać. Co chwila podtyka pyszczydło, żeby go głaskać i przytulać - serce mi się kroi, bo łapy nadal spuchnięte, boki zapadnięte, a kręgosłup wygięty w łuk (boli go chyba brzuch).
Magdziu, a po czym ja poznam, że nadszedł "ten czas"? Boję się okropnie, że mogę podjąć decyzję akurat w momencie, kiedy Misio "odbije się od dna". I co wtedy? Jak będę z tym żyć?

[irenas]

[quote name='wegielkowa']Dwa tyg. temu Pani wet. mówiła, że jeszcze za wcześnie aby zakończyć cierpienia Misiolca. Co mówi teraz?[/QUOTE]

Teraz daje mu tydzień. Obiecała, że przyjdzie do domu, kiedy nadejdzie ten straszny dzień, żeby biedaka więcej nie stresować.

[savahna]

[quote name='irenas']Jak będę z tym żyć?[/QUOTE]
Dzięki Tobie dostał kawałek wspaniałego życia. Z takim przyjacielem, takim wielowarstwowym Misiem cięzko się bedzie rozstać, kiedykolwiek by to nie było.

[wegielkowa]

[quote name='irenas']Moje Kochane! Bardzo Wam jestem wdzięczna za te słowa. Wczoraj Misio dostał zastrzyk przeciwbólowy, żelazo, hydroksyzynę i dodatkowy furosemid (przez cały dzień nie sikał), zasnął o 21.00 i obudził się dziś o 14.00 lekko ogłupiały, ale zdecydowanie w lepszej formie. Przede wszystkim sika. A ten problem najbardziej mnie martwił. Poszliśmy na spacer, pobawił się piłeczką, zjadł porcję szynki konserwowej faszerowanej lekami, wszystkie pogardzone przez koty whiskasy, swoje śniadanie, Dziuni śniadanie i znowu dwa plasterki szynki z hydroksyzyną i no-spa. Teraz kręci się wokół tapczanu, bo wyraźnie chce mu się spać. Co chwila podtyka pyszczydło, żeby go głaskać i przytulać - serce mi się kroi, bo łapy nadal spuchnięte, boki zapadnięte, a kręgosłup wygięty w łuk (boli go chyba brzuch).
Magdziu, a po czym ja poznam, że nadszedł "ten czas"? Boję się okropnie, że mogę podjąć decyzję akurat w momencie, kiedy Misio "odbije się od dna". I co wtedy? Jak będę z tym żyć?[/QUOTE] Czy Pani doktor daje nadzieję, ze Misiolec odbije się od dna?

[Nutusia]

Irenko, mogę Ci tylko napisać jak to było z tym "znakiem" u naszej Tosiny...
Przyjechała ze schronu w Krakowie właściwie tylko po to, by nie odejść jako schroniskowy numer albo nie stać się ofiarą silniejszych koleżanek z boksu. Przyjechała, rozejrzała się dookoła, pogoniła koty (czym wprawiła w osłupienie dziewczyny, które ja przywiozły i twierdziły, że nie mam się co martwić o koty, bo Tosca ledwo łazi!) i uznała, że jeszcze sobie pożyje, bo fajnie jest ;)
Przez te trochę ponad 2 lata, gdy u nas była, naliczyłam, że miała darowane... 6 żyć! A właściwie nie darowane - ona je sobie wywalczyła swą determinacją i wolą życia!
Najpierw ropomacicze z przeciekiem do otrzewnej, gdy szansa, że w takim stanie zagłodzenia wybudzi się z narkozy była bardzo nikła - wybudziła się i następnego dnia o własnych siłach radośnie wparadowała do gabinetu Doktora, który na ten widok... zaniemówił. Potem zapalenie płuc i 40 stopni gorączki, która trawiła ją ponad tydzień - wtedy Doktor mówił, że organizm się poddaje, nie da rady - ale w nieprzytomnych oczach Tosiny widziałam, że chce żyć, że da radę! Pozwalała zrobić przy sobie wszystko - kroplówki, zastrzyki, okładanie lodem, oklepywanie, higiena odleżyn. I tak było - po tygodniu wstała i dalej cieszyła się życiem. Do tego ciągła walka ze skórą, porastaniem, łysieniem, do tego tarczyca, potem kręgosłup, krwotoczne zapalenie żołądka i wreszcie te nieszczęsne nerki, za które "dr Murzyn" będzie się smażył w piekle :( Na początku przy tych nerkach była nadzieja - Tośka raz czuła się lepiej, raz gorzej, ale było widać, że walczy. Pierwszym znakiem kapitulacji było złapanie zębami za rękę, gdy chcieliśmy jej pomóc wstać z posłania. Do tej pory dawała się brać za obrożę, pomagaliśmy podnieść zadek (w cięższych dniach podkładaliśmy pod brzuch ręcznik bądź szalik) i wyprowadzaliśmy do ogrodu, gdzie tuptała łapa za łapą nawet dość długo. To złapanie zębami było jednoznaczne - mam dość, nie mam siły dalej walczyć. Miałam jechać do Doktora w piątek, mieliśmy jeszcze zrobić badania, by we wtorek podjąć decyzję co dalej. Jadąc do lecznicy w piątek już wiedziałam, że nie wrócimy w komplecie. Do lecznicy już nie weszła sama, choć zawsze - nawet w najcięższych momentach - co jak co, ale do lecznicy wczłapywała sama. Wniesiona, położyła się na boku i tak spojrzała na Doktora, że ten wielki, silny chłop, co to niejedno w życiu zawodowym widział - rozbeczał się jak dziecko. Jeszcze próbował mówić o wtorku, ale... I ja i mój Mąż i Doktor wiedzieliśmy po prostu, że to jest ten moment. Że Tosia nie chce już wracać do domu tylko po to, by dalej zwracać wpychane do gardła leki, nie móc wstać i być kłuta grubaśną igłą do kroplówki podskórnej. Siódme życie nie było jej dane...

[malagos]

Każdy miesiąc, kazdy dzień się liczy - te normalne, dobre godziny psiego życia, to jest najważniejsze. Że dane jest przezyć godnie tym biedakom.

[irenas]

[quote name='Nutusia']Irenko, mogę Ci tylko napisać jak to było z tym "znakiem" u naszej Tosiny...
Przyjechała ze schronu w Krakowie właściwie tylko po to, by nie odejść jako schroniskowy numer albo nie stać się ofiarą silniejszych koleżanek z boksu. Przyjechała, rozejrzała się dookoła, pogoniła koty (czym wprawiła w osłupienie dziewczyny, które ja przywiozły i twierdziły, że nie mam się co martwić o koty, bo Tosca ledwo łazi!) i uznała, że jeszcze sobie pożyje, bo fajnie jest ;)
Przez te trochę ponad 2 lata, gdy u nas była, naliczyłam, że miała darowane... 6 żyć! A właściwie nie darowane - ona je sobie wywalczyła swą determinacją i wolą życia!
Najpierw ropomacicze z przeciekiem do otrzewnej, gdy szansa, że w takim stanie zagłodzenia wybudzi się z narkozy była bardzo nikła - wybudziła się i następnego dnia o własnych siłach radośnie wparadowała do gabinetu Doktora, który na ten widok... zaniemówił. Potem zapalenie płuc i 40 stopni gorączki, która trawiła ją ponad tydzień - wtedy Doktor mówił, że organizm się poddaje, nie da rady - ale w nieprzytomnych oczach Tosiny widziałam, że chce żyć, że da radę! Pozwalała zrobić przy sobie wszystko - kroplówki, zastrzyki, okładanie lodem, oklepywanie, higiena odleżyn. I tak było - po tygodniu wstała i dalej cieszyła się życiem. Do tego ciągła walka ze skórą, porastaniem, łysieniem, do tego tarczyca, potem kręgosłup, krwotoczne zapalenie żołądka i wreszcie te nieszczęsne nerki, za które "dr Murzyn" będzie się smażył w piekle :( Na początku przy tych nerkach była nadzieja - Tośka raz czuła się lepiej, raz gorzej, ale było widać, że walczy. Pierwszym znakiem kapitulacji było złapanie zębami za rękę, gdy chcieliśmy jej pomóc wstać z posłania. Do tej pory dawała się brać za obrożę, pomagaliśmy podnieść zadek (w cięższych dniach podkładaliśmy pod brzuch ręcznik bądź szalik) i wyprowadzaliśmy do ogrodu, gdzie tuptała łapa za łapą nawet dość długo. To złapanie zębami było jednoznaczne - mam dość, nie mam siły dalej walczyć. Miałam jechać do Doktora w piątek, mieliśmy jeszcze zrobić badania, by we wtorek podjąć decyzję co dalej. Jadąc do lecznicy w piątek już wiedziałam, że nie wrócimy w komplecie. Do lecznicy już nie weszła sama, choć zawsze - nawet w najcięższych momentach - co jak co, ale do lecznicy wczłapywała sama. Wniesiona, położyła się na boku i tak spojrzała na Doktora, że ten wielki, silny chłop, co to niejedno w życiu zawodowym widział - rozbeczał się jak dziecko. Jeszcze próbował mówić o wtorku, ale... I ja i mój Mąż i Doktor wiedzieliśmy po prostu, że to jest ten moment. Że Tosia nie chce już wracać do domu tylko po to, by dalej zwracać wpychane do gardła leki, nie móc wstać i być kłuta grubaśną igłą do kroplówki podskórnej. Siódme życie nie było jej dane...[/QUOTE]

To niezwykła historia i bardzo w sumie optymistyczna. Ja się dzisiaj z panią Ewą umówiłam, że jutro przyjdzie pobrać krew do badania i jeśli się okaże, że parametry po tych wszystkich lekach choć troszkę się poprawiły - ciągniemy dalej, jeśli nie - nie będziemy więcej Misia męczyć.
Dziś jest znowu jakby ociupinkę lepiej, głównie ze stroną "intelektualną" - Misio jest nieco bardziej przytomny. Ale nogi i siusiaka nadal ma bardzo spuchnięte, chociaż znowu siusia.
On już od jakiegoś czasu pokazuje zęby, kiedy chcę mu pomóc wgramolić się na tapczan, po raz pierwszy zrobił to , gdy go siłą wsadzałam do wanny (jest na zdjęciach), z której później nie chciał wyjść. To był właściwy początek tej jego choroby w takiej ostrej postaci. Zupełnie się nie zorientowałam, o co chodzi.
Kiedy tak patrzę wstecz, wiele mam sobie do zarzucenia. Gdybym była trochę bardziej spostrzegawcza i ogarnięta, pewno zaczęłoby się go szybciej intensywnie leczyć.
Nie ja jedna zresztą. Pani Ewa, wiedząc, że zarówno choroba skóry jak i trzustki jest przypisana do rasy (onków i donków), też mogła wcześniej o tym pomyśleć, nie mówiąc już o weterynarzu (czy weterynarzach) w Kielcach. Jestem przekonana, że to paskudztwo tliło się w nim już u tej baby, tylko wszyscy zasugerowali się pchłami, które go jadły. No ale nikt nie jest doskonały, nasza ludzka natura jest pełna wad i słabości. Szkoda tylko, że biedny zwierz za to płaci życiem.
Ja nie wiem, jak Wyście sobie radzili ze stresem z powodu tak bardzo chorego psa - ja dziś musiałam wezwać pogotowie przekonana, że mam zawał, tak mnie w klatce piersiowej bolało. Na szczęście okazało się, że to tylko nerwy, tera już jest wszystko ok.

Hej! Jednak jest lepiej! Misio, nie mogąc wdrapać się na tapczan, zdjął sobie narzutę z fotela i mości sobie legowisko na ziemi!

[Nutusia]

Nie traćmy nadziei! Oby Misiolec poszedł w ślady Tośki i jeszcze nie raz zagrał na nosie kostusze ;)
A Ty Irenko musisz być dzielna, bo Twoje złe emocje przechodzą na Misia. Wiem, wiem - łatwo mówić.... Ale muszę przyznać, że Tośka nauczyła nas bardzo dużo - przede wszystkim cierpliwości, pokory i wiary w to, że nie wolno się poddawać!

[irenas]

Moje kochane! To jest mój ostatni wpis na tym wątku. Dziś około godziny 15.00 Misio został uśpiony. Bardzo już cierpiał - zaczął mu nawet puchnąć brzuch, słaniał się na nogach - nie miałam po prostu serca dalej się nad nim znęcać. Wyniki badań krwi okazały się jeszcze gorsze niż poprzednio, od wczoraj chodził za mną i gdy tylko gdzieś przysiadłam, kładł mi głowę na kolanach, albo wpychał pod pachę, jakby błagał: pomóż mi! Uśpienie przebiegło bardzo spokojnie, kiedy pani Ewa robiła mu "głupiego Jasia", przytulił się do moich nóg, a "złotego strzału" już praktycznie nie odczuł. Odpłynął spokojnie i bez cierpienia. Teraz biega gdzieś po niebieskich łąkach i nic już go wreszcie nie boli.
Mam do Was prośbę - nie proponujcie mi żadnego innego psiaka "na pocieszenie". Historia z Misiem sprawiła, że zrozumiałam ludzi, którzy nie biorą już nigdy żadnego innego zwierzęcia, po śmierci tego najważniejszego. Mam jeszcze dwoje emerytów - może po ich odejściu zdecyduję się ponownie, ale na razie nie.
Strasznie Wam dziękuję za te 1,5 roku z najkochańszym zwierzakiem świata i za te ostatnie wpisy. Jesteście bardzo, bardzo kochane!

[malagos]

Jesteśmy z Tobą, Irenko.........

[savahna]

Misiu biegaj szczęśliwy za tęczowym mostem.:loveu:
Irenasowa Twój dom był dla niego rajem na ziemi.:loveu::loveu::loveu:
Żal.......:roll:

[erka]

Szkoda, że tak krótko mógł być szczęśliwy:-(. Pocieszające tylko,że odszedł kochany...

[egradska]

Tak bardzo mi przykro:-( Kiedy ja musialam podejmowac te okropna decyzje juz 2 razy w zyciu, zadalam sobie tylko jedno pytanie: czego chcialabym bedac na miejscu moich kochanych cierpiacych czworonogow... i odpowiedz: przerwania cierpienia - pozwolila mi podjac "te" decyzje... w sumie, psiaki maja pod tym wzgledem lepiej, my- ludzie- musimy cierpiec, czasami masakrycznie, do chwili "naturalnego" odejscia....Trzymaj sie, Irenko

[wegielkowa]

Irka, po naszych dzisiejszych rozmowach, właśnie mówiłam Savahnie, że z pewnością nikt nie wpadłby na taki pomysł, aby pocieszać Cię nowym psiakiem. Dziękuję za to, że wzięłaś psa, który nie był zdrowy i stworzyłaś mu cudowne życie. Sprawiałaś nam wszystkim wielką radość kapitalnymi opowieściami na wątku tego niezwykłego Misiolca-Rambolca.... Chcemy, abyś dalej pisała o swoich stworzeniach, które przecież też stały się nam bliskie. Proszę o wklejanie zdjęć Dziuńki Chłolery i Kłotów-Pięknotów. I myślę, że, zgodnie z obietnicą, wpadniesz niebawem do Kielc. Trzymaj się dzielnie, nasza Irenasowa Dobrodziko :buzi::buzi::buzi::buzi::buzi:))

[DONnka]

Wegielkowa mi napisała, co się stało ...
Jestem w szoku...
Nie wiedziałam, że z Misiem tak źle :shake:
Nie ma dobrych słów w takim momencie ...
Pani Ireno, przytulam mocno !!!
Misiu, już nic nie boli, odpoczywaj :candle:

[devoner]

[IMG]http://i59.tinypic.com/2a4nurk.jpg[/IMG]

biegaj szczęśliwy za Tęczowym Mostem

[Handzia55]

Czytałam ten wątek z zachwytem, a pod koniec z płaczem .:placz: Tak samo odchodził mój Lord. :placz: Też musiałam podjąć straszną decyzję.:-( Irenko przytulam Cię do serca i dziękuję, że dałaś Misiowi te kilkanaście miesięcy szczęśliwego życia:buzi: