Lęk, niepewność, rozproszenie, bardzo słaba współpraca z człowiekiem

[behemotka]

Miesiąc temu adoptowałam psa :loveu: – zabrany z ulicy z interwencji (wywalony z samochodu), potem jakieś trzy miesiące w DT i od 27 września u mnie.
No i trochę kłopotów wychowawczych mamy. A to mój pierwszy psiak, więc wcale nie mam się za najmądrzejszą i proszę o radę bardziej doświadczonych :oops:

Kazan jest psem sporym – ok. 35 kg, wyżłowaty – łagodnym, spokojnym, przyjaznym do ludzi, psów, kotów… Zero agresji, prawie ideał. Prawie.
Jest zastraszony (porzucenie + bez wątpienia wcześniej bicie :-( :mad:), trudno mi nawiązać z nim długotrwały kontakt, w związku z tym szkolenie idzie [U]bardzo[/U] opornie. Boi się:
- podniesionej szybko ręki;
- ręki nad karkiem/głową;
- ręki w ogóle (czasem) :shake:;
- przejeżdżających szybko i znienacka samochodów, autobusów;
- kijków, patyków :roll:;
- jedzenia :crazyeye:;
- krzyku, karcącego tonu;
- gwałtownego ruchu;
- niektórych dzieci;
- niektórych facetów (jeszcze nie odkryłam konkretnego typu, raczej starszych niż młodszych);
- człowieka na rowerze (nie zawsze);
- człowieka idącego szybko (nie zawsze);
- ciemności…

Nad lękami pracujemy i są już efekty. Ignoruję objawy strachu i wściekle się cieszę, kiedy np. oleje rowerzystę (nie dosłownie ;)) albo spojrzy z zainteresowaniem na patyk :multi:. Gdy odpyskuje psu, który na niego szczeka (Kazan sam nie zaczyna, ale odpowiada na „słowne” zaczepki niektórych sporych/dużych psów; małe ignoruje), oczywiście muszę zareagować. Karcę go głosem i w razie potrzeby krótkim szarpnięciem za smycz, a kiedy się uspokaja, natychmiast chwalę.

Znacznie gorzej jest ze skupianiem młodego :shake:

Problemem naprawdę nie jest to, że się boi. Wiedziałam, na co się decyduję: że pies po przejściach, że będziemy mieli dużo pracy. Ale nie mogę go zmotywować :placz: :shake:

Ani razu go nie uderzyłam, nie krzyknęłam, nawet się nie zdenerwowałam; do wszystkiego próbuję go zachęcać zamiast zmuszać. Staram się pracować na pozytywach. Słowo, głaskanie/drapanie, smaki, zabawka – podstawowe nagrody. Żadna specjalnie nie działa… :lookarou: :niewiem:

Myślę, że był bity za to, że chciał jeść/przed jedzeniem/podczas jedzenia :angryy:. Nawet bardzo głodny nie chce ruszyć miski, dopóki nie wyjdę z pokoju. Smakołyki bierze, często tuląc uszy :roll:. Albo nie bierze w ogóle (choć chwilę potem od obcej osoby poproszonej o poczęstowanie psa zjada chętnie). Albo chwyta delikatnie w zęby i od razu upuszcza na ziemię – jakby wypełniał „polecenie” wzięcia przysmaku, ale bał się schrupać :-o

Głaskanie w domu lubi, choć też bez szaleństw. Na spacerze dotyk często po prostu go peszy. Chyba ciągle się boi, że ręce człowieka krzywdzą :placz:

Na zabawki nie reaguje wcale. Nie wie, że z człowiekiem w ogóle można się bawić. Patyki, piłki, linki – kompletnie go nie interesują, nie chce ich nawet chwycić w zęby; jeśli już zwróci na nie jakąkolwiek uwagę, w oczach ma strach lub niepewność, czego też znowu od niego chcę :shake:. W związku z tym nie mogę nawet psa porządnie wybiegać i… muszę polegać na znajomych psiakach, które go zmęczą (udaje się tylko haszczakowi :diabloti:). A to znowu wcale nie poprawia więzi z przewodnikiem…

Względnie najlepiej działa słowo. Z tym, że „najlepiej” wcale nie oznacza „dobrze”. Więc chwalę dużo i radośnie (z rozpędu zaczęłam nawet chwalić koty, choć one akurat mają "dobrego kotka" w głębokim poważaniu :lol:), ale to nie wystarcza.

Kazan mnie lubi, zresztą staram się o to :cool3:. Kiedy zawołam, przybiega do mnie rozmerdany i roześmiany - zwłaszcza jak się wyszaleje :evil_lol:, bo na początku zabawy trudno mi odwrócić jego uwagę :roll:. Myślę, że chodzi nie tyle o słabe przywołanie (choć nie jest idealne :oops:, nadal nad nim pracujemy), ile o pewien dystans... :shake: I tu docieram do finalnego pytania:
Jak mogę wzmocnić więź z psiakiem?

[Iss]

Myślę, że najważniejszym elementem budowania więzi z psem jest spędzanie jak najwięcej razem czasu, wspólne zabawy i szkolenie.
Musicie popracować nad lękiem psa, przekonać go że jest u Ciebie bezpieczny. Wspólny czas + mnóstwo miłości myślę, że potrafi zdziałać cuda:)

[puli]

Behemotka, przydałby sie kontakt z kimś, kto pokazałby Ci jak nauczyć psa zabawy , podnieśc jego pewnośc siebie itd.
To delikatna materia i tu sie nie da nic przyspieszyć bo efekt bedzie odwrotny.
Spróbuj moze tu:
[url=http://www.dogs.gd.pl/psiejstwo/szkola.htm]PSIEJSTWO CZARODZIEJSTWO[/url]

[Brezyl]

Miesiąc to bardzo krótko. Zwłaszcza, że pies był w DT, a kiedy się przyzwyczaił, znów zmienił środowisko.
Co do zabawki, jeżeli jest wyżłowaty możesz użyć kawałka skórki z królika lub lisa. Możesz owinąć nią aport i dokładnie obwiązać jakimś rzemykiem aby dobrze się trzymał, czasami daje to rewelacyjne efekty, zwłaszcza dla psów z pasją myśliwską.
Jeżeli chodzi o kontakt - unikaj wpatrywania się w psa, na to przyjdzie czas później. Sprawdz czy nie ułatwi Ci kontaktu patrzenie w bok, a nie wprost na psa.

[behemotka]

Dziękuję bardzo za rady :)

[quote name='Iss']Myślę, że najważniejszym elementem budowania więzi z psem jest spędzanie jak najwięcej razem czasu, wspólne zabawy i szkolenie.
Musicie popracować nad lękiem psa, przekonać go że jest u Ciebie bezpieczny. Wspólny czas + mnóstwo miłości myślę, że potrafi zdziałać cuda:)[/quote]

Czasu nadmiaru nie mam (praca, inne zwierzaki), ale staram się jak najwięcej. Przede wszystkim ma dużo ruchu, to też chyba pomaga ;). Największy kłopot jest właśnie z zabawą, bo on naprawdę nie wie, o co mi chodzi :shake:
Dodam, że z psami - podobnej wielkości lub większymi, bo z małymi nie bardzo umie - Kazan bawi się fantastycznie.

Nad lękami, jak pisałam, pracujemy, i naprawdę widać postępy :p


[quote name='Brezyl']Miesiąc to bardzo krótko. Zwłaszcza, że pies był w DT, a kiedy się przyzwyczaił, znów zmienił środowisko.
Co do zabawki, jeżeli jest wyżłowaty możesz użyć kawałka skórki z królika lub lisa. Możesz owinąć nią aport i dokładnie obwiązać jakimś rzemykiem aby dobrze się trzymał, czasami daje to rewelacyjne efekty, zwłaszcza dla psów z pasją myśliwską.
Jeżeli chodzi o kontakt - unikaj wpatrywania się w psa, na to przyjdzie czas później. Sprawdz czy nie ułatwi Ci kontaktu patrzenie w bok, a nie wprost na psa.[/quote]

Też liczę, że z czasem będzie coraz lepiej, ale chciałam zapytać o radę ;)

Cenna wskazówka z kontaktem wzrokowym (faktycznie się w niego wpatruję, choć w teorii wiem, że to onieśmiela :oops:), spróbuję ją wdrożyć i zobaczymy, jak psiak zareaguje.

Pytanie może głupie, ale naprawdę się nie znam :oops:: Czy nie ma ryzyka, że patent ze skórką spowoduje nadmierny rozwój pasji myśliwskiej? Zdecydowanie wolałabym tego uniknąć - Kazan już teraz próbuje biegać za sarnami :roll: (co usiłuję tępić, jeszcze nie zawsze skutecznie), a przede wszystkim w domu mam koty... Na razie pies bez problemu się podporządkowuje i nie chcę, by to się zmieniło.

[behemotka]

[quote name='puli']Behemotka, przydałby sie kontakt z kimś, kto pokazałby Ci jak nauczyć psa zabawy , podnieśc jego pewnośc siebie itd.
To delikatna materia i tu sie nie da nic przyspieszyć bo efekt bedzie odwrotny.
Spróbuj moze tu:
[URL="http://www.dogs.gd.pl/psiejstwo/szkola.htm"]PSIEJSTWO CZARODZIEJSTWO[/URL][/quote]

Właśnie nie chcę nic przyspieszać ;), dlatego daję Kazanowi i sobie trochę czasu, zanim poszukamy profesjonalnej pomocy :cool3:. Bo widzę, że już jest dużo zmian na lepsze.
Na razie szukam kogoś, kto mi takie zabawy podpowie - wypróbuję i jeśli będzie psu pasowało, to super :multi:, a jeśli nie, to poszukamy czegoś innego.

[mmlasowice]

CZAS GOI RANY!!! Pamiętaj, ze nie wolno Ci "leczyć" go w przyspieszonym tempie!.Ogranicz kontakty z "doradcami", " szkoleniowcami" - ten pies cały czas miał wokół siebie obcych ludzi! On potrzebuje wyciszenia, skupienia na sobie i Tobie. Potrzbuje na to bardzo dużo czasu , ponieważ nie przebywasz z nim nieustannie 24 godz/dobę. Miałam "podobny" problem. Zauważyłam pozytywne zmiany w zachowaniu rottweilera, rozumienie tego co do niego mówię, posłuszeństwo w poleceniach - i dziwiłam się z czego to wynika? Nie skojarzyłam, że przyczyna jest przerwa w mojej pracy zawodowej.Zaczęliśmy przebywać ze sobą nieustannie w dzień i w nocy. Ciągle do niego mówiłam- a on nie odstępował mnie na krok. Osobiście zorientowałam się po 6-ciu miesiącach. Życzę wytrwałości i cierpliwości. Odniesiesz sukces! Magda /śląsk/

[puli]

[quote name='behemotka']Właśnie nie chcę nic przyspieszać ;), dlatego daję Kazanowi i sobie trochę czasu, zanim poszukamy profesjonalnej pomocy :cool3:. Bo widzę, że już jest dużo zmian na lepsze.
[B]Na razie szukam kogoś, kto mi takie zabawy podpowie[/B] - wypróbuję i jeśli będzie psu pasowało, to super :multi:, a jeśli nie, to poszukamy czegoś innego.[/quote]
[B]Właśnie po to jest potrzebny dobry szkoleniowiec.[/B] I to jak najszybciej
Żeby dopasował metody do psa pokazał Ci jak sie bawić z psem, jak ćwiczyć koncentracje, jak go umiejetnie wyciszać, motywować i uczyć.
Jezeli nauczysz go zabawy futrem a potem aportowania to masz juz połowe sukcesu w budowaniu porozumienia.
Pies przede wszystkim potrzebuje jasnych reguł życia w domu i konsekwencji ze strony człowieka.
To własnie szkolenie daje psu zajecie, poczucie stabilizacji i zwieksza pewność siebie. Nie mówiąc juzo tym że pomysły gonienia za zwierzyną trzeba mu wybić z głowy natychmiast bo takie zachowania sie błyskawicznie utrwalają i kłopoty dopiero sie zaczną....

[behemotka]

[quote name='puli'][B]Właśnie po to jest potrzebny dobry szkoleniowiec.[/B] I to jak najszybciej
Żeby dopasował metody do psa pokazał Ci jak sie bawić z psem, jak ćwiczyć koncentracje, jak go umiejetnie wyciszać, motywować i uczyć.[/quote]

puli, potrafię docenić wagę rad szkoleniowca. Ale, szczerze mówiąc, [U]nie[/U] uważam, by dobry, a nawet bardzo dobry czy genialny szkoleniowiec miał monopol na wiedzę o tym, jak wychowywać psa. Tak samo jak weterynarz nie ma monopolu na wiedzę o tym, jak dbać o zdrowie psa (np. według mojej wetki, której fachowość w zakresie leczenia futer bardzo szanuję, krzywdzę psa, bo daję mu kości :roll:; a Kazan zajada głównie BARF z dodatkiem chrupek, jest zdrowy, energiczny i przeszczęśliwy).

Powiedz proszę, co jest złego w pytaniu o radę miłośników psów, którzy mają doświadczenie w postępowaniu z psami "po przejściach"?
Oczywiście zakładając, że nie będę rad stosowała bezkrytycznie, tylko dostosuję do psa, wypróbuję i jeśli będzie mu pasowało - to skorzystam, a jeśli nie, to nie... A tak właśnie zamierzam zrobić.

[quote name='puli']Jezeli nauczysz go zabawy futrem a potem aportowania to masz juz połowe sukcesu w budowaniu porozumienia.[/quote]

Właśnie dlatego chcę go nauczyć aportu ;), do czego wskazówką jest owinięcie futerkiem. Dziękuję.

[quote name='puli'] Pies przede wszystkim potrzebuje jasnych reguł życia w domu i konsekwencji ze strony człowieka.
To własnie szkolenie daje psu zajecie, poczucie stabilizacji i zwieksza pewność siebie.[/quote]

Wiem o tym. Dlatego jasno mu okazuję (od pierwszego dnia u mnie), co wolno, a co nie. Konsekwentna w 100 proc. jeszcze nie jestem :oops: (np. jeśli Kazan idzie przy mnie, nie zawsze pamiętam o zwróceniu jego uwagi na przechodzenie przez ulicę), ale pracuję nad tym i poprawiam się szybko ;)
Na każdym spacerze daję psu zajęcie, nowe rzeczy wprowadzam rzadko, żeby miał czas się z nimi oswoić, ale dużo - krótko i często - ćwiczymy to, co już zna.

[quote name='puli']Nie mówiąc juzo tym że pomysły gonienia za zwierzyną trzeba mu wybić z głowy natychmiast bo takie zachowania sie błyskawicznie utrwalają i kłopoty dopiero sie zaczną....[/quote]

Bo to zachowanie samonagradzające, wiem... Napisałam przecież, że gonitwy za sarnami tępię :roll:. Owszem, Kazan uwielbia biegać, więc nakierowuję go na gonitwy za zwierzyną tylko jednego rodzaju - husky :evil_lol:

[behemotka]

[quote name='mmlasowice']CZAS GOI RANY!!! Pamiętaj, ze nie wolno Ci "leczyć" go w przyspieszonym tempie!.Ogranicz kontakty z "doradcami", " szkoleniowcami" - ten pies cały czas miał wokół siebie obcych ludzi! On potrzebuje wyciszenia, skupienia na sobie i Tobie. Potrzbuje na to bardzo dużo czasu , ponieważ nie przebywasz z nim nieustannie 24 godz/dobę. Miałam "podobny" problem. Zauważyłam pozytywne zmiany w zachowaniu rottweilera, rozumienie tego co do niego mówię, posłuszeństwo w poleceniach - i dziwiłam się z czego to wynika? Nie skojarzyłam, że przyczyna jest przerwa w mojej pracy zawodowej.Zaczęliśmy przebywać ze sobą nieustannie w dzień i w nocy. Ciągle do niego mówiłam- a on nie odstępował mnie na krok. Osobiście zorientowałam się po 6-ciu miesiącach. Życzę wytrwałości i cierpliwości. Odniesiesz sukces! Magda /śląsk/[/quote]

Na przerwę w pracy zawodowej niestety nie mogę sobie pozwolić ;), ale staram się jak najwięcej wolnego czasu poświęcać Kazanowi.

Psiaka nie poganiam, zwłaszcza że zmiany w jego zachowaniu idą w dobrym kierunku - na wzrost tempa mogę poczekać :p

Dziękuję za życzenia, też myślę, że będzie coraz lepiej :cool3:

[Ewusek]

CZAS, CZAS i jeszcze raz CZAS...

w zeszlym roku adoptowalam dla rodzicow border collie z kaliskiego schronu.
Pies caly czas zyl w strachu, bal sie swojego cienia, caly czas chodzil za mama, nie znosil mezczyzn - na ich widok zaczynam sie klasc, drżeć i szczekać (agresywnosc).
Na poczatku maja przeprowadzilismy sie na wies i Ringo przyjechal do nas z mama na wakacje, potem mial zostac sam i został.
Problem mamy, bo pies caly czas chodzi za mna, szczeka i denerwuje sie w towarzystwie mojego meza i synow (5 lat i 2).
Musial byc potwornie skrzywdzony, skoro w takim czasie nie doszedl do siebie.

Dodatkowo demolowal mieszkanie jak wychodzilam, lacznie z tym, ze obgryzal klamki od okien !
Od pewnego czasu Ringo razem z tymczasowiczem Horke i Karatem mieszkaja w pokoju goscinnym. Ringo ma tam swoja klatke, w ktorej ma koldre i traktuje to miejsce jako swoj azyl. Jak wychodze zamykam go w srodku.
Bedac w tym pokoju zauwazylam, ze ostatnio bardzo sie wyciszyl i nie jest juz tak bardzo zalekniony, mio, ze napady leku sa.
Powinien habituować, ale u niego to strasznie dlugo trwa, jakby byl odporny na cokolwiek...
Jak jest luzem w mieszkaniu to caly czasd za mna chodzi i nawet jak przy mnie lezy to jest czujny, jest znerwicowany. W pokoju goscinnym naprawde sie wycisza.
Nie wie co to jest zabawka :-(

Zeby go lepiej zrozumiec i dotrzec do niego zapisalam sie na studia podyplomowe z psychologii zwierzat.

Powiem szczerze, ze jestem zalamana, ale nie moge dopuscic, by inne psy uczyly sie od niego takiego zachowania, ktorego nie akceptuje.


Tak wiec tylko czas...

[behemotka]

[quote name='Ewusek']CZAS, CZAS i jeszcze raz CZAS...

w zeszlym roku adoptowalam dla rodzicow border collie z kaliskiego schronu.
Pies caly czas zyl w strachu, bal sie swojego cienia, caly czas chodzil za mama, nie znosil mezczyzn - na ich widok zaczynam sie klasc, drżeć i szczekać (agresywnosc).
Na poczatku maja przeprowadzilismy sie na wies i Ringo przyjechal do nas z mama na wakacje, potem mial zostac sam i został.
Problem mamy, bo pies caly czas chodzi za mna, szczeka i denerwuje sie w towarzystwie mojego meza i synow (5 lat i 2).
Musial byc potwornie skrzywdzony, skoro w takim czasie nie doszedl do siebie.[/quote]

Kurczę, faktycznie długo :-(
Biedak :placz:. Mam nadzieję, że mimo tych urazów uda się mu pomóc :multi:

[quote name='Ewusek']Dodatkowo demolowal mieszkanie jak wychodzilam, lacznie z tym, ze obgryzal klamki od okien !
Od pewnego czasu Ringo razem z tymczasowiczem Horke i Karatem mieszkaja w pokoju goscinnym. Ringo ma tam swoja klatke, w ktorej ma koldre i traktuje to miejsce jako swoj azyl. Jak wychodze zamykam go w srodku.
Bedac w tym pokoju zauwazylam, ze ostatnio bardzo sie wyciszyl i nie jest juz tak bardzo zalekniony, mio, ze napady leku sa.
Powinien habituować, ale u niego to strasznie dlugo trwa, jakby byl odporny na cokolwiek...
Jak jest luzem w mieszkaniu to caly czasd za mna chodzi i nawet jak przy mnie lezy to jest czujny, jest znerwicowany. W pokoju goscinnym naprawde sie wycisza.[/quote]

Kazan co prawda klatki nie ma, ale przed wyjściem do pracy zamykam go w jego pokoju - dość małym i niemal pozbawionym "rozpraszaczy", jest tam właściwie tylko regał z książkami, kanapa, psie posłanko (którego właściciel i tak woli kanapę :evil_lol:) oraz gryzaki.
No i jest super grzeczny :multi:
Owszem, wcześniej stał tam też transporter koci, to został nadjedzony ;), ale zabrałam i jest ok, żadnych zniszczeń :p

[quote name='Ewusek'] Nie wie co to jest zabawka :-([/quote]

Właśnie nad tym samym boleję u mojego :-(
Raz mu się zdarzyło (bardzo lekko i delikatnie) chwycić w zęby patyk, kiedy widział, że inne psiaki świetnie się tymi strasznymi kijami bawią :cool3:. Oczywiście baaaardzo się cieszyłam i zachęcam go do dalszych prób, ale nie nachalnie, wolę, żeby sam do tego doszedł.

No i wczoraj na spacerze zaczął nieśmiałe próby zabawy z człowiekiem :multi::multi::multi:
Co prawda trochę nie takiej, o jaką mi chodziło, bo młody dość mocno "podszczypuje" delikwenta (co ciekawe - nie mnie, tylko znajomą, z którą chodzimy na spacery :roll:), ale liczą się chęci :loveu:
Bo to chyba dobrze, że wykazał w ogóle jakąś chęć zabawy z dwunogiem, prawda? Mnie z rzadka próbuje chwytać (bardzo delikatnie) za ręce. Na to pozwalam i zachęcam wtedy do chwycenia linki albo piłki - na razie z miernymi skutkami, jednak nie tracę nadziei ;)

[quote name='Ewusek']Zeby go lepiej zrozumiec i dotrzec do niego zapisalam sie na studia podyplomowe z psychologii zwierzat.

Powiem szczerze, ze jestem zalamana, ale nie moge dopuscic, by inne psy uczyly sie od niego takiego zachowania, ktorego nie akceptuje.


Tak wiec tylko czas...[/quote]

Czekam cierpliwie :razz:

[puli]

[quote name='behemotka']puli, potrafię docenić wagę rad szkoleniowca. Ale, szczerze mówiąc, [U]nie[/U] uważam, by dobry, a nawet bardzo dobry czy genialny szkoleniowiec miał monopol na wiedzę o tym, jak wychowywać psa. [/quote]
Napisałaś że to Twój pierwszy pies wiec załozyłam że masz zbytniego doswiadczenia. A pies po przejściach to wyzwanie nawet dla doświadczonej osoby.
Nie kazdy świezo upieczony właściciel musi mieć wiedze nt psiej fizjologii i psychiki, postrzegania świata przez psy, o sposobach i technikach ich motywowania, wyciszania, uczenia. Ba, wiekszośc świezo upieczonych właścicieli nawet wiedze o psich zachowaniach ma tak skromną, ze nawet byle jaki szkoleniowiec lepiej "czyta" ich psa niz oni sami.
Skoro sobie radzisz i piszesz że sa postepy tzn że psiak trafił lepiej niż mi sie wydawało ;)

[quote]Powiedz proszę, co jest złego w pytaniu o radę miłośników psów, którzy mają doświadczenie w postępowaniu z psami "po przejściach"?
Oczywiście zakładając, że nie będę rad stosowała bezkrytycznie, tylko dostosuję do psa, wypróbuję i jeśli będzie mu pasowało - to skorzystam, a jeśli nie, to nie... A tak właśnie zamierzam zrobić.[/quote]W pytaniach nie ma nic złego ale...
99% osób adoptujących psy ma głębokie przekonanie ze wystarczy psa po przejściach kochac, miziac i karmić a on bedzie "wdzieczny" słodziutki i idealnie grzeczny. Te złudzenia niekiedy rzeczywiście sie realizują ale niestety bardzo rzadko.
Realia sa takie, że pies przez pierwszy miesiąc regeneruje siły i zdezorientowany sonduje nowe otoczenie badając co mu wolno (wychodzi mu że wszystko bo wszyscy go tylko zagłaskują niczego nie wymagając) a potem z braku reguł wprowadza własne.
A potem sa rozpaczliwe prośby o pomoc bo piesek po miesiącu czy dwóch wyje/demoluje/ucieka/skacze na ludzi/kradnie/rzuca sie na inne psy/gryzie domowników itd itp.....
Jak czesty to schemat widac chocby po ilości takich tematów na forum...

[behemotka]

[quote name='puli']Napisałaś że to Twój pierwszy pies wiec załozyłam że masz zbytniego doswiadczenia. A pies po przejściach to wyzwanie nawet dla doświadczonej osoby.
Nie kazdy świezo upieczony właściciel musi mieć wiedze nt psiej fizjologii i psychiki, postrzegania świata przez psy, o sposobach i technikach ich motywowania, wyciszania, uczenia. Ba, wiekszośc świezo upieczonych właścicieli nawet wiedze o psich zachowaniach ma tak skromną, ze nawet byle jaki szkoleniowiec lepiej "czyta" ich psa niz oni sami.
Skoro sobie radzisz i piszesz że sa postepy tzn że psiak trafił lepiej niż mi sie wydawało ;)[/quote]

Faktycznie jestem początkująca, doświadczenie praktyczne z psami mam niewielkie (psy znajomych, ten jest pierwszy mój własny), w dodatku obraz zaciemnia mi spore doświadczenie z kotami, które są jednak zupełnie inne :evil_lol:

Ale starałam się przygotować na psa na długo przed adopcją :p

Jestem na takim etapie: wiem, dlaczego nie wolno karcić psa, gdy się woła i woła, a on przybiega dopiero za trzydziestym razem (tego błędu nie popełniam nigdy, bo wg mnie podstawą jest przywołanie), że lepiej głaskać/drapać po klatce piersiowej niż po głowie, po co są gryzaki, że przepis na szczęśliwego psa [U]musi[/U] oprócz michy i dobrego słowa obejmować duuuużo ruchu, pracę z człowiekiem, odpowiedzialną socjalizację, że wyjaśnianie wszystkiego teorią dominacji to bzdura.

Z drugiej strony np. zapomniałam o tak podstawowej rzeczy, jak to, że patrzenie prosto w oczy onieśmiela niepewnego siebie psa :oops:

Dlatego Twoje obawy były właściwie uzasadnione. Moja wiedza jest skromna, więc pytam tych, co mają większe doświadczenie. Uspokajam tylko, że aż tak zielona nie jestem ;)

[quote name='puli']W pytaniach nie ma nic złego ale...
99% osób adoptujących psy ma głębokie przekonanie ze wystarczy psa po przejściach kochac, miziac i karmić a on bedzie "wdzieczny" słodziutki i idealnie grzeczny. Te złudzenia niekiedy rzeczywiście sie realizują ale niestety bardzo rzadko.[/quote]

Fakt, to dość powszechne przekonanie :shake:
U mnie nie występuje :cool3:, jak wspomniałam, zasady są jasne i egzekwowane od pierwszego dnia. Zachowanie dobre -> pochwała. Zachowanie złe -> skarcenie głosem, a w razie potrzeby (choć z reguły wystarcza głos) także krótkim szarpnięciem za smycz -> nakierowanie na zachowanie "odpowiednie" -> pochwalenie tego zachowania. Wydaje mi się, że o to idzie ;)
Oczywiście gdybym widziała, że Kazan nie łapie tej metody, zmieniłabym ją. Ale łapie :p

[quote name='puli']Realia sa takie, że pies przez pierwszy miesiąc regeneruje siły i zdezorientowany sonduje nowe otoczenie badając co mu wolno (wychodzi mu że wszystko bo wszyscy go tylko zagłaskują niczego nie wymagając) a potem z braku reguł wprowadza własne.
A potem sa rozpaczliwe prośby o pomoc bo piesek po miesiącu czy dwóch wyje/demoluje/ucieka/skacze na ludzi/kradnie/rzuca sie na inne psy/gryzie domowników itd itp.....
Jak czesty to schemat widac chocby po ilości takich tematów na forum...[/quote]

Dzięki! Nie wiedziałam, że takie "badanie granic" trwa około miesiąca. A to się akurat pokrywa z zachowaniem Kazana: właśnie zaczął wykazywać nowe inicjatywy.
Na spacerze bywa, że odszczekuje się dużym psom, które na niego szczekają i warczą (tylko gdy zarówno on, jak i "tamten" są na smyczy, inaczej albo chce się przywitać głupek jeden :eviltong:, albo ignoruje). Teoretycznie to jego prowokują :roll:, ale i tak stanowczo nie pozwalam: mówię "nie wolno", w miarę możliwości bez zmiany tempa idę dalej, kiedy się uspokoi - nagroda (pochwała, pieszczota, rzadziej smakołyk, bo mniej działa).

No i to podszczypywanie ludzi. Jakby z ludźmi chciał się bawić tak samo, jak z psami. Jak uszczypnie za mocno, też mówię "nie wolno", staram się go skłonić do zabawy z większym wyczuciem i wtedy dziko chwalę :evil_lol:

Generalnie: dzięki za rady :loveu:

Tak sobie myślę... [B]macie ze swoimi psami jakieś zabawy "bezgadżetowe"?[/B] Może najpierw takimi rozruszam mojego, to potem dojdziemy i do zabaw z piłką/linką/patykiem?

Bieganie niestety odpada :shake:. Człowiek rusza się szybko = zagrożenie, jesteśmy czujni, nie bawimy się.

[Ewucha]

Witam, ja mam trochę podobny problem - od 3 miesięcy mam ok 2-letnią suńkę ze schroniska (taki prawie owczarek ze śmiesznie klapniętymi na boki uszkami); pies po jakiejś straszliwej traumie - na początku bała sie wszystkiego i wszystkich. Dziś jest już dużo lepiej (ale ta trauma trwała i trwa zresztą czasem nadal), cieszy się jak nas widzi, podgryza w zabawie, sama zaczepia, nawet przychodzi by nas budzić. Nie wie do czego służą zabawki, psia chyba nie miała dzieciństwa, teraz nadrabia - w zabawie zachowuje się jak mały szczeniak. A bawimy się z nią na dwa sposoby: jeden w ogrodzie: udajemy że ją gonimy i chcemy złapać, pies wtedy ucieka sprintem i ląduje (jak szybowiec) na trawie obok nas. Ale trzeba bardzo przerysować swoje zachowanie: iść na psa jak goryl, rozłożyć ręce, pokrzykiwać grubym głosem i SIĘ ŚMIAĆ. Zauważyłam, że ile razy zacznę sie śmiać, to Figa natychmiast rozumie, ze to zabawa i się przyłącza. W innym przypadku można ją mocno przestraszyć. A druga zabawa to juz w domu: kucamy lub kładziemy się na dywaniku, wołamy psa (pies przychodzi bo juz teraz uwielbia mizianie i zabawę) i udajemy, że chcemy złapać psie łapy, ogon, uszy itd. Pies wie że to zabawa i się włącza, czasem tylko niestety mocno obrywamy łapami i pazurami (bo łapy ma jak niedźwiedź!). Z zębami nie ma problemu, jest bardzo delikatna. Figa uwielbia to i sama wciąż się dopomina o taką zabawę.

Ale ja też mam problem i nie wiem jak go rozwiązać. Pies panicznie boi się obroży i smyczy. Wyjaśnię - mieszkamy w domku z ogrodem, pies ma ciepłą budę w ogrodzie (w nocy śpi w domu, nie chce wyłazić :-), na zewnątrz zostaje jak wychodzimy do pracy i lata po całym ogrodzie; budę polubiła i traktuje jako swój azyl. Ale mieszkamy niedaleko pięknego lasu i chcielibyśmy ją na tyle zsocjalizować by chodzić tam z nią na spacery. Zresztą czasem trzeba wyjsć z domu, choćby do lekarza. A nam się udało dopiero dwa razy (raz lekarz, raz króciuteńki spacer). Figa chodzi cały czas w obroży (jak jej zakładałam, to pies na mnie patrzył jakbym ją biła, ale z chodzeniem w obroży nie ma problemu). Ale - choć w zabawie mogę ją przytulać, ograniczać jej swobodę, to wystarczy chwycenie za obrożę jak pies stoi, albo wzięcie do ręki smyczy - i jest prawdziwa PANIKA. Płacz, kładzenie sie na grzbiecie i takie cichutkie skowyczenie "przecież byłam grzeczna, nie wyrzucajcie mnie..." zrezygnowaliśmy na razie z prób, bo nie chcemy jej sprawiać takich stresów, ale z drugiej strony - chciałabym jakos ją przekonać. Powiesiłam smycz by ją widziała i się przyzwyczaiła, wydaje się że nie zwraca na nią uwagi..... Tylko jak chce się jej ograniczyć swobodę to jest problem. Może ktoś ma jakis pomysł?
Druga rzecz - na pograniczu komedii - Figa w domu je ładnie, z ręki, z miski (choć zrobiła się wybredna), ale... wystarczy dać jej jakikolwiek kąsek na dworzu i pies.. ucieka. W panice! chyba ją łapali na jedzenie... i wystarczy że w tej panice wejdzie do domu- i już je spokojnie! Ale to na pewno przejdzie, bardziej martwię się tą smyczą.
przepraszam że tak się rozpisałam, pozdrawiam.

[WŁADCZYNI]

smyczka niech tam sobie będzie na widoku, ale zacznij od odwrotnej strony - najpierw mikro sznureczek (lekki i krótki) do obróżki i stopniowo wydłużaj, później jak już chodzi z długim sznurkiem i jest ok to podnoś go, chwal, nagradzaj psa wtedy:)

[Mona]

Ja mam podobny problem,choć w nieco innym typie.Chodzę z moją suczką collie na szkolenie,które odbywa się na szkolnym korytarzu.Oprócz nas jest tam zazwyczaj kilka innych psów + ludzie.Problem w tym że w tym miejscu nie chce reagować na zabawki,generalnie ma mnie w "nosie"polecenia wykonuje z "łaski"albo wcale.Przed wejściem do szkoły biega po boisku,skacze i jest zadowolona,jak tylko przekroczy progi szkoły wycisza się i nie ma wogóle ochoty na współprace....Macie jakieś pomysły jak ją zmotywować,żeby polecenia wykonywała z radością i była nastawiona na"współprace"?Bardzo łatwo się też rozprasza np w momeńcie jak inny pies zaszczeka albo otworzą się jakieś drzwi itp.Dodam że cały czas szkolimy sie na smakołykach ale to straszny niejadek i nie jest to dla niej wielka motywacja....

[WŁADCZYNI]

szukaj smaczków - może 'gerberek' dziecięcy i maczanie w tym palca? Suszone serduszka? Domowe ciacha? Mięsko mielone? i tak dalej;) coś w końcu musi zaskoczyć choćby to i suchy chleb był.

Spróbuj wejść tam zanim będą inni, niech zwierzak sobie pochodzi, obwącha, zapozna z całym korytarzem.

[behemotka]

[quote name='Ewucha']Witam, ja mam trochę podobny problem - od 3 miesięcy mam ok 2-letnią suńkę ze schroniska (taki prawie owczarek ze śmiesznie klapniętymi na boki uszkami); pies po jakiejś straszliwej traumie - na początku bała sie wszystkiego i wszystkich. Dziś jest już dużo lepiej (ale ta trauma trwała i trwa zresztą czasem nadal), cieszy się jak nas widzi, podgryza w zabawie, sama zaczepia, nawet przychodzi by nas budzić. Nie wie do czego służą zabawki, psia chyba nie miała dzieciństwa, teraz nadrabia - w zabawie zachowuje się jak mały szczeniak. A bawimy się z nią na dwa sposoby: jeden w ogrodzie: udajemy że ją gonimy i chcemy złapać, pies wtedy ucieka sprintem i ląduje (jak szybowiec) na trawie obok nas. Ale trzeba bardzo przerysować swoje zachowanie: iść na psa jak goryl, rozłożyć ręce, pokrzykiwać grubym głosem i SIĘ ŚMIAĆ. Zauważyłam, że ile razy zacznę sie śmiać, to Figa natychmiast rozumie, ze to zabawa i się przyłącza. W innym przypadku można ją mocno przestraszyć. A druga zabawa to juz w domu: kucamy lub kładziemy się na dywaniku, wołamy psa (pies przychodzi bo juz teraz uwielbia mizianie i zabawę) i udajemy, że chcemy złapać psie łapy, ogon, uszy itd. Pies wie że to zabawa i się włącza, czasem tylko niestety mocno obrywamy łapami i pazurami (bo łapy ma jak niedźwiedź!). Z zębami nie ma problemu, jest bardzo delikatna. Figa uwielbia to i sama wciąż się dopomina o taką zabawę.[/quote]

Dzięki wielkie :loveu:, na pewno spróbuję tych zabaw :p

[quote name='Ewucha']Ale ja też mam problem i nie wiem jak go rozwiązać. Pies panicznie boi się obroży i smyczy. Wyjaśnię - mieszkamy w domku z ogrodem, pies ma ciepłą budę w ogrodzie (w nocy śpi w domu, nie chce wyłazić :-), na zewnątrz zostaje jak wychodzimy do pracy i lata po całym ogrodzie; budę polubiła i traktuje jako swój azyl. Ale mieszkamy niedaleko pięknego lasu i chcielibyśmy ją na tyle zsocjalizować by chodzić tam z nią na spacery. Zresztą czasem trzeba wyjsć z domu, choćby do lekarza. A nam się udało dopiero dwa razy (raz lekarz, raz króciuteńki spacer). Figa chodzi cały czas w obroży (jak jej zakładałam, to pies na mnie patrzył jakbym ją biła, ale z chodzeniem w obroży nie ma problemu). Ale - choć w zabawie mogę ją przytulać, ograniczać jej swobodę, to wystarczy chwycenie za obrożę jak pies stoi, albo wzięcie do ręki smyczy - i jest prawdziwa PANIKA. Płacz, kładzenie sie na grzbiecie i takie cichutkie skowyczenie "przecież byłam grzeczna, nie wyrzucajcie mnie..." zrezygnowaliśmy na razie z prób, bo nie chcemy jej sprawiać takich stresów, ale z drugiej strony - chciałabym jakos ją przekonać. Powiesiłam smycz by ją widziała i się przyzwyczaiła, wydaje się że nie zwraca na nią uwagi..... Tylko jak chce się jej ograniczyć swobodę to jest problem. Może ktoś ma jakis pomysł?[/quote]

Jako amator nie dam pewnie żadnych światłych rad ;). Jeśli sunia nie zwraca już uwagi na wiszącą smycz, spróbowałabym ją (smycz, nie sunię :evil_lol:) kłaść w różnych innych miejscach: na krzesłach, kanapach, w pobliżu miski, niedaleko drzwi. Potem także na dworze, na trawie w pobliżu miejsca zabawy. Z tym, że samą smycz bym ignorowała, zupełnie jakby nic takiego nie istniało. Po jakimś czasie spróbowałabym wytworzyć pozytywne skojarzenie (biorę smycz do ręki, odkładam i podaję suni miskę z jedzeniem). Może tak się da?
Pomysł Władczyni wydaje mi się obiecujący dla tak wrażliwego psiaka jak Twoja Figa :)

[quote name='Ewucha'] Druga rzecz - na pograniczu komedii - Figa w domu je ładnie, z ręki, z miski (choć zrobiła się wybredna), ale... wystarczy dać jej jakikolwiek kąsek na dworzu i pies.. ucieka. W panice! chyba ją łapali na jedzenie... i wystarczy że w tej panice wejdzie do domu- i już je spokojnie! Ale to na pewno przejdzie, bardziej martwię się tą smyczą.
przepraszam że tak się rozpisałam, pozdrawiam.[/quote]

Nie wiem, co można by z tym zrobić :shake:
Kazan też ma dziwne nawyki dotyczące jedzenia - np. w domu chętnie bierze smakołyk z ręki, ale z miski nie zje, póki nie zostawię go samego :roll:; z kolei na dworze ode mnie nie weźmie, a od znajomej (lub obcej dla niego) osoby tak. Ale jak nie bierze, po prostu go nie zmuszam i nie przejmuję się za bardzo, bo młody nie panikuje...

[behemotka]

[quote name='Mona']Ja mam podobny problem,choć w nieco innym typie.Chodzę z moją suczką collie na szkolenie,które odbywa się na szkolnym korytarzu.Oprócz nas jest tam zazwyczaj kilka innych psów + ludzie.Problem w tym że w tym miejscu nie chce reagować na zabawki,generalnie ma mnie w "nosie"polecenia wykonuje z "łaski"albo wcale.Przed wejściem do szkoły biega po boisku,skacze i jest zadowolona,jak tylko przekroczy progi szkoły wycisza się i nie ma wogóle ochoty na współprace....Macie jakieś pomysły jak ją zmotywować,żeby polecenia wykonywała z radością i była nastawiona na"współprace"?Bardzo łatwo się też rozprasza np w momeńcie jak inny pies zaszczeka albo otworzą się jakieś drzwi itp.Dodam że cały czas szkolimy sie na smakołykach ale to straszny niejadek i nie jest to dla niej wielka motywacja....[/quote]

Może nie opieraj się na smaczkach, skoro to jej nie motywuje?

U mojego widzę wyraźnie, że względnie najlepiej działa pochwała słowna. W drugiej kolejności dotyk (drapanie pod brodą, za uszami i po klatce piersiowej) - z tym, że Kazan musi widzieć zbliżającą się rękę, inaczej się peszy. Smakołyki traktuję jako pomoc dodatkową właśnie dlatego, że psiak nie jest łakomy i czasem je zjada, a czasem nie bierze z ręki lub zaraz po wzięciu upuszcza na ziemię. Zabawki odpadają całkowicie, bo są ignorowane lub powodują stres.
Ale nikt nie udowodnił, że szkolić [U]trzeba[/U] na przysmakach i zabawkach :razz:. Równorzędną nagrodą mogą być właśnie słowa i/lub pieszczoty.

Oczywiście równolegle można szukać tego, co jednak będzie wyjątkowym przysmakiem i za co sunia da się pokroić ;). Proponuję spróbować z serem żółtym, suszonymi szprotkami, kawałeczkami surowej wołowiny lub piersi z kurczaka... i ze wszystkim innym, co przyjdzie Ci do głowy :cool3:

[Ewucha]

[quote name='WŁADCZYNI']... ale zacznij od odwrotnej strony - najpierw mikro sznureczek (lekki i krótki) do obróżki i stopniowo wydłużaj, później jak już chodzi z długim sznurkiem i jest ok to podnoś go, chwal, nagradzaj psa wtedy:)[/quote]
Władczyni, dziękuję,
pomysł chyba rewelacyjny, przywiązałam sznurek, tak, żeby mogła się nim też bawić (ok 20 cm) i najpierw na leżąco czasem pociągałam za niego (po czym od razu dawałam do pysia do zabawy), a dziś nawet zrobiła DWA KROKI kiedy miałam sznurek w ręku, a ona to wiedziała. Panika co prawda była, ale lekka i bardzo szybko jej przeszła. Jesteśmy na dobrej drodze, a sunia z każdym dniem się uspokaja, jej zachowanie się stabilizuje, okazuje się nie tylko bardzo kochana i przytulańska, ale i naprawdę mądra. Jak zresztą większość psiaków...

[WŁADCZYNI]

Cieszę się że mogłam pomóc:)
Super że sunia się otwiera i czekam na dalsze relacje!

[behemotka]

A ja się po dłuuugim czasie pochwalę :grins:
Otóż razem z psem zrobiliśmy ogromne postępy. Początkowo było trudno, bo np. pierwsza wspólna zabawa wyglądała tak, że skakałam wokół psa na ugiętych nogach, symulując zaproszenie do gonitwy w jego języku. Ludzie się na mnie patrzyli jak na idiotkę :evil_lol:, ale co tam. Grunt, że młody załapał i chciał nawiązać kontakt :loveu:

Nagłych szybkich ruchów nadal się boi, żarciem go nadal nie można skutecznie zmotywować, ale po siedmiu miesiącach pracy prawie wyeliminowaliśmy lęk przed rzucaniem przedmiotu :multi: :multi: :multi:. Kazan zaczął aportować :p. Na razie jeszcze nie jest jakoś super nakręcony, nie wychodzi ze skóry, kiedy zobaczy w mojej ręce piłkę, ale w miejscach mało "interesujących" chętnie za nią biega i widać, że mu to sprawia radość.

Wielkim sukcesem jest też "siad". Młody potwornie bał się tej pozycji :shake:; na smaczki się nie dało, przy pierwszych próbach (delikatnego) ustawienia panikował, skomlał i odskakiwał :-(. No dramat. I wcale nie chodziło o niechęć do nauki, bo ze "stój", "równaj", "omiń", "lewo", "prawo" czy "wróć" nie było większych problemów, tylko siadanie tak go przerażało...
Ale cały czas pracowałam nad zaufaniem i skupieniem - i są efekty. Teraz siada bez problemu (co prawda nadal trochę nieprawidłowo, z bardzo przesuniętymi do przodu przednimi łapami, ale na razie go nie poprawiam ;), tylko cieszę się z każdego kroku naprzód).

Ze względu na postępy we współpracy zdecydowałam się wprowadzić kliker, co było świetnym pomysłem. Teraz z jego pomocą powoli pracujemy nad kolejną bardzo trudną dla Kazana komendą: "zostań".