Ballada o wilku, którego ciągnęło... z lasu

Ryss · November 30, 2015

Ludzie mówią, że nie mamy duszy,
ludzie mówią, że nie znamy łez.
Wilków z dziczy przecież nic nie wzruszy,
wilk nie ma serca - czy to prawdą jest?
Ludzie mówią: "nie znają czułości",
ludzie mówią: "wilki nie kochają,
są dzikie, nie znają miłości",
mówią ludzie tak, czy rację mają?

Dla Nicka Jansa, fotografa dzikiej przyrody Alaski, spotkanie wilka nie jest czymś nadzwyczajnym, choć są to zwierzęta nadzwyczaj ostrożne, unikające kontaktu z człowiekiem. Ale gdy któregoś dnia rankiem wyszedł z domu, ze zdumieniem zobaczył, że na podwórku stoi wilk. Towarzyszący Nickowi labrador rzucił się w stronę intruza i wilk z psem zaczął się... bawić! Taki był początek relacji z wilkiem psów i ludzi z alaskańskiej osady. Od tego czasu wilk - który otrzymał imię Romeo - zaczął częściej pojawiać się na podwórku Nicka.

Mieszkańcy osady byli początkowo bardzo wystraszeni, ale wkrótce wszyscy się przyzwyczaili do tego, że Romeo przychodzi do nich po prostu bawić się. "Romeo nie tylko bawił się z psami, ale również z ludźmi. Z upodobaniem przynosił zabawki, które kiedyś ukrył. Któregoś razu przyniósł mojemu przyjacielowi Harremu piankowy pływak - mówi Jans - wilk zachowywał się jak domowy pies. Niesamowity był u Romea sposób myślenia i rozumienie - ciągnie Nick. To nie było tylko wilcze zrozumienie i tolerancja. To było coś na kształt porozumienia z człowiekiem i psem".

Wilk i mieszkańcy osady żyli obok siebie ponad sześć lat. Romeo stał się "ambasadorem przyrody" w świecie ludzi i wielkim symbolem przyjaźni i zrozumienia. Gdy Romeo odszedł, mieszkańcy ufundowali tablicę na jego cześć.

Nie wywołuj wilka z lasu... Sam do ciebie przyjdzie.