wyjący pies

[wibrys]

Potrzebuję porady.
Pomocy zresztą też.
Od dwóch lat mam psa, który zamieszkał ze mną po śmierci właścicielki - mojej mamy. Ma ok. 10 lat więc nie jest to młodzieniaszek. Ma swoje nawyki i upodobania i trochę mnie terroryzuje.
Ale najgorsze jest to, że gdy wychodzę z domu pies wyje, szczeka.
Miałam nadzieję, że się przyzwyczai do codziennego zostawania ale jak widać nic z tego.
Ona od początku była "dziwnym" psem. Domagała się uwagi i pełnego zainteresowania i o ile mama emerytka mogła niemal całkowicie poświęcić się psu to ja jestem w trochę innej sytuacji i tego czasu nie mam.
Zaraz po śmierci mamy Czika dostawała środki uspakajające /nie pamiętam nazwy/ ale poza tym, że wychodziła jej trzecia powieka zmian w zachowaniu-wyciszenia nie zaobserwowałam.
Zanim pójdę do weta po kolejne środki /sąsiedzi się skarża/ chciałabym poznać Wasze opinie i rady.

[Dobcia]

Po pierwsze, to przez internet tak naprawde niewiele da się pomóc.Ale na pewno potrzebne będzie wyszukanie dobrego behawiorysty, tresera. Mnie to wygląda na typowy lęk przed samotnością (wycie, szczekanie, gdy pies zostaje sam), a dopraszanie się ciągłej uwagi i narzucanie się psa, to zachowania dominacyjne, którym nigdy niemożna ulegać!Być może twoja mama na to pozwalała niewidząc w tym nic niezwykłego, a ty próbując się sprzeciwiać psu burzysz jego poczucie wyższosci nad człowiekiem, do jakiego był przyzwyczajony; on po prostu do tej pory był "alfą". Na ten temat można by pisać naprawde dużo.Mogę ci polecić wiele książek, jeśli chcesz pracować z psem sam.Jeśli uważasz, że możesz niedać sobie rady, to najlepiej zrobisz zapisując się na dobry kurs szkolenia.
A narazie spróbuj przyzwyczajać psa do zostawania samego w ten sposób, że wychoć z pokoju, zamykając dzwi i zaraz wracaj z powrotem.Przez cały czas niezwracaj na niego uwagi.Gdy będzie grzeczny, nagruć go smakołykiem, lecz niazbyt wylewnie.I tak wychoć na coraz dłużej.Nigdy nieżegnaj się z psem przed wyjściem!Chodzi o to, aby przyzwyczajić go do tego, że wyjścia i powroty, to coś normalnego.
Co prawda to starszy pies i nauka na pewno potrwa długo, ale wytrwałość na pewno się opłaci!Pozdrawiam!

[myszsza]

Zostaw jej parę zabawek, jakieś "kości" ze skór, może coś, co należało do Twojej Mamy, włącz cicho radio. Powinno pomóc. Powodzenia.

[myszsza]

Dobcia: wychoć=wychodź, nagruć=nagródź, niemożna=nie można, niewidząc=nie widząc, niezwracaj=nie zwracaj, nieżegnaj=nie żegnaj. Piszesz za szybko, stąd te potknięcia. Poza tym w przypadku 10 letniej suni, nie sądzę, by chodziło o dominację, alfy i te rzeczy. Pies po prostu stracił poczucie bezpieczeństwa i całodzienną obecność Pani. Nie ma w tym nic dziwnego. Nie przesadzałabym również z "behawiorem", choć ładnie brzmi.
Buźka!

[Dobcia]

Dzięki za zwrócenie uwagi:)Będę uważać:oops:
Ale jeśli chodzi o to, co napisałam, to myślę, że mam jednak troche racji:evil_lol: Wibrys pisze, że suczka "wchodzi mu na głowe", a więc nie chodzi tylko o wycie w czasie jego nieobecności.
P.S.Nie chciałam, aby zabrzmiało to, co wcześniej napisałam, zbyt naukowo:razz:
Pozdrawiam!:multi:

[wibrys]

To jest dokładnie tak - wchodzi mi na głowę. Zresztą mamie też wchodziła.
Czika od samego początku była specyficznym psem i pewnie jej obecne zachowanie jest efektem ustępowania "dla świętego spokoju".
Jest miłym towrzyszem, mądrym i oddanym. Tylko ten defekt.

[agag22]

Zdecydownie Dobcia masz rację- to są zachowania dominacyjne- pies nie przestaje być dominantem wraz z upływem czasu, wręcz przeciwnie, jeśli był nim do tej pory to jego przekonanie o byciu "alfą" jest silniej ugruntowane, zatem to, że ma 10 lat ma znaczenie jedynie dlatego, że niewłaściwe nawyki i zachowania będzie trudniej wykorzenić.