Hillary

Witam Trafiłam z moją 12 letnią suczką do weta na zabieg usunięcia macicy z powodu ropomacicza. Zostawiłam ją w klinice, obiecałam jej, że wrócę i że wszystko będzie dobrze, bo tak miało być. Widziałam ten strach w jej oczach i błagalne spojrzenie krzyczące "nie zostawiaj mnie tu..." Po ok 30 minutach zadzwonił telefon z kliniki, że mój piesek oprócz ropomacicza ma nowotwór złośliwy śledziony z przerzutami na wątrobę, która jest cała obsiana guzami, nie ma na niej miejsca niezaifekowanego przez raka, w dodatku guzy pękają i krew z nich dostaje się do jamy brzusznej... Wet od razu powiedział, że nie ma najmniejszego sensu wybudzać ją z narkozy bo jej życie to kwestia kilku tygodni w ogromnym bólu, mękach i cierpieniu... W wyniku szoku, podjęłam decyzję o eutanazji śródoperacyjnej ale po czasie nie wiem czy była to dobra decyzja. Piesek nie miał żadnych objawów raka, miała apetyt, nie traciła na wadze, nie miała żadnych wymiotów ani biegunek... Może trzeba było jeszcze walczyć... Jak mam żyć z myślami, że odeszła wśród obcych ludzi, z dala od bliskich, samotna a ostatnie jej uczucia to ogromny strach i ból ;( Nie umiem i nie wiem jak mam dalej żyć, nie ma jej a w zamian wielkie poczucie winy i wyrzuty sumienia nie dające żyć. To najgorsze co mnie do tej pory spotkało, najgorsze!