Daffy544

Witam, nasz piesek Luna jest prawie 2 letnim mieszańcem. Wiem, że pewnie na tym forum były poruszane podobne tematy, ale chciałbym wiedzieć co zrobić w moim konkretnym przypadku bo jak wiadomo każdy pies jest inny :). Sytuacja wygląda następująco. Luna na co dzień mieszka w mieszkaniu z moim ojcem, ja wyprowadziłem się jakiś czas temu. Tata aktualnie jest w szpitalu więc musze zając się Lunką, jednakże jest z nią bardzo duży problem jeżeli chodzi o zostanie samemu nawet na chwilkę. Lunka nigdy nie była tego nauczona, tata ma zwyczaj dosłownie wszędzie z nią wychodzić. Wielokrotnie próbowałem go zmotywować do tego by jednak nauczył ją troszeczkę samej zostać, jednakże to jest jego wierna kompanka i jest już jak jest :). Lunka zauważyła, że taty nie ma już dłuższy czas i widzę, że jest bardzo smutna. Siedzi u mnie jednakże, wystarczy, że wyjdę do łazienki, a ona już zaczyna piszczeć i sie niepokoic. Ona ma bardzo donośny głośik i niesie sie to po całej kamienicy. W dodatku zauważyłem, że w mojej kawalerce ( która jest zwyczajnie pokojem z aneksem kuchennym) Lunka nie czuje się najlepiej. Jest ona dużym psem i widzę, że taki brak przestrzeni jej jednak nie odpowiada. Gdy jest ze mną w mieszkaniu ojca to zachowuje się calkowicie inaczej, jest spokojna. Niestety nie jestem w stanie przebywac z nią razem w mieszkaniu u ojca z racji tego, że u siebie mam niezbędne rzeczy do wykonywania mojej pracy. Co robić w takiej sytuacji? Czy są jakieś sposoby na to by nauczyć bądź co bądź 2 letniego psa by jednak zrozumiała, że czasami musi jednak chwilkę sama zostać? Pozdrawiam