Witajcie. Mam dziwny problem. Moja Rottweilerka boi się większych od siebie psów. Ma już rok i sama nie jest mała, bo waży 40 kilo a na widok biegnącego do niej większego od Yorka psa kuli ogon, szuka mnie i moich nóg pod które można się wbić lub ławki na którą można wskoczyć. Mam wrażenie, że myśli, że nadal jest szczeniakiem. Od malucha jest socjalizowana z innymi psami(na wybieg chodzę z nią niemal codziennie).Jak była mała większe bądź starsze od niej psy ją dominowały. Myślałam ,że jak podrośnie to "ona im jeszcze pokaże "ale podrosła i nic się nie zmieniło. Jest już po pierwszej cieczce, więc powinna zacząć dorastać, ale jej psycha jest wciąż na etapie szczeniaka. Lubi się ze mną bawić(rzucanie patyka lub piłeczki),przynosi owe pod nogi, ale gdy tylko inny pies wystartuje równo z nią-rezygnuje, nie podejmuje gonitwy. Słucha się(zawsze kiedy ją zawołam reaguje).Generalnie jest słodka ale wciąż jej brakuje pewności siebie. Macie może pomysł jak mogę jej pomóc? A może to ja przeginam i za bardzo przeżywam i tylko czasu jej brakuje? Co o tym myślicie?
Strachliwa Rottweilerka
in Strachliwość
Posted
Witajcie. Mam dziwny problem. Moja Rottweilerka boi się większych od siebie psów. Ma już rok i sama nie jest mała, bo waży 40 kilo a na widok biegnącego do niej większego od Yorka psa kuli ogon, szuka mnie i moich nóg pod które można się wbić lub ławki na którą można wskoczyć. Mam wrażenie, że myśli, że nadal jest szczeniakiem. Od malucha jest socjalizowana z innymi psami(na wybieg chodzę z nią niemal codziennie).Jak była mała większe bądź starsze od niej psy ją dominowały. Myślałam ,że jak podrośnie to "ona im jeszcze pokaże "ale podrosła i nic się nie zmieniło. Jest już po pierwszej cieczce, więc powinna zacząć dorastać, ale jej psycha jest wciąż na etapie szczeniaka. Lubi się ze mną bawić(rzucanie patyka lub piłeczki),przynosi owe pod nogi, ale gdy tylko inny pies wystartuje równo z nią-rezygnuje, nie podejmuje gonitwy. Słucha się(zawsze kiedy ją zawołam reaguje).Generalnie jest słodka ale wciąż jej brakuje pewności siebie. Macie może pomysł jak mogę jej pomóc? A może to ja przeginam i za bardzo przeżywam i tylko czasu jej brakuje? Co o tym myślicie?