ze schroniska do domu

[Matrona]

Witam! Mamy sunię Tosię z poznańskiego schroniska. Jest u nas 3 tygodnie. Ma wspaniały apetyt (gdy do nas przyszła to każdą kosteczkę było widać! Same kości!No ale teraz już przypomina psa! Problem polega na tym, że Toska na spacerach wszystkiego i wszystkich się boi. Wieczorem jest bardzo spięta, nasłuchuje, każdy szmer ją przeraża. W domu zachowuje się jak każdy normalny pies, bawi się zabawkami (i nie tylko- jest parę strat...), towarzyszy mi w kuchni, słowem jest słodka! Tylko martwi mnie jej zachowanie na spacerach - nie wiem jak mam postępować, na razie chodzimy w te same miejsca, blisko domu, ale nie ma żadnej zmiany. I jeszcze jedno - chowa jedzenie po kątach, pod poduszki - chociaż w misce zawsze coś ma do jedzenia. Nie wiem, co wcześniej spotkało tego psa, ale na pewno nic dobrego, a ma ponoc 1 rok.! Może ktoś poradzi mi jak opanować lęk przed spacerami. Z góry dziękuję:p

[Jami]

Poobserwować na spokojnie z psem a później krótkie spacery - mała socjalizowana nie była.

[Mruczka]

Rok temu adoptowałam blisko roczna sunię ze schroniska i miałam taka samą sytuację ! Mała bała się wszystkiego, na spacerach nie cieszyła się mozliwościa biegania i węszenia, tylko czekała, żeby się to skończyło i żeby mogła wrócić do domu. Dosłownie wszystko (człowiek z torbą, przejeżdzający samochód, dziecko na rowerku) wywoływało panikę , z kładzeniem sie na chodniku włącznie. Ale to juz przeszłość.
Piesek, który ( być może) nigdy wcześniej nie chodził na smyczy, nie był "w mieście", musi się ze wszystkim oswoić, a to trwa.
Chodźcie na razie stałą trasą, w spokoje miejsca, na krótko, nic na siłę. Gdy pies pozna otoczenie, inne psy , na pewno się osmieli i będzie czerpał ze spacerów radość. U nas zabrało to jakieś dwa miesiące.
Natomiast znacznie dłużej trwało socjalizowanie psa, to jest przyzwyczajanie suni do obecnosci człowieka ( poza domownikami, których prawie natychmiast pokochała). Dopiero po pół roku Panda zaczęła witac przychodzących do domu, szczekać na nich lub sie cieszyć w przedpokoju, przy drzwiach. Wcześniej, na dźwięk dzwonka lub głosy wchodzących ludzi, zmykała do swego legowiska i stamtąd obserwowała , kto przyszedł. Teraz pierwsza pędzi do drzwi i z ciekawością wita - jak normalny pies. U siebie jest "dzielna" i pięknie pilnuje, natomiast na obcym terenie jeszcze została jej lękliwość przed ludźmi - nie każdemu da się pogłaskać, często uskakuje przed dotykiem - ale to był pies urodzony gdzies na działkach, na dziko spędzający szczenięce miesiące, trafił do schroniska w wieku 5 miesięcy.

Natomast chowanie jedzenia w różne miejsca to chyba jedno z instynktownych zachowań psa, niezależnie od wcześniejszych przeżyć. Panda do tej pory ma zwyczaj wynoszenia jedzenia z[FONT=Arial] zjadania go np. na dywanie w dużym pokoju, w ogródku lub w ogóle gdzie indziej. Co smaczniejsze skarby uwielbia zakopywać. Gdy dom zamknięty, tez sobie radzi - najchętniej wtedy zakopuje w pościeli. Tak więc zdarza mi się od czasu do czasu odkryć np. kawałek surowego serca wołowego pod poduszką ........ [/FONT]
[FONT=Arial][/FONT]

[Matrona]

Dziękuję za słowa otuchy, nadal pracujemy nad małą. Mruczka, opisałaś dokładnie naszą Tośkę! Mała nie da się pogłaskać nikomu obcemu, a co do jedzenia, to ostatnio znalazłam kawałek parówki w pościeli, a za fotelem pod dywanem kromki suchego chleba. Ale pokonaliśmy już jeden problem, otóż pies czasami musi zostać sam w domu na 3-4 godziny. I tu był problem, ale już go nie ma, bo przed wyjściem z domu daję psicy mój polar i każę jej pilnować! Działa!

[Agnes_L]

Matrona,
Musisz uzbroić się w cierpliwość i stopniowo oswajać psiaka ze wszystkim, co dla niego nowe. Na spacerach staraj się chodzić ta samą trasą (tak jak było to już opisane) i zajmuj uwagę psa zabawą. Skupiaj ją na sobie i powoli wydłużaj i zmieniaj trasy.

[werisia]

Moja Alaska zachowywała się podobnie. Daj jej trochę czsu, musi się oswoić. To może potrwać miesiąc, albo pół roku(u nas jaskieś 3 miesiące), a potem minie.;)

[Betbet]

grunt żebyś się nie zniechęciła. Fantastycznie, że pokonaliście problem zostawania - to często bardzo uciążliwa sprawa.

Ciekawe czy zapoznanie jakiegoś fjanego, innego psiaka na spacerach by ją ośmieliło. Podziałało na Vegę, amstafkę, która jest pod opieką dziewczyny z naszego patrolu. Vega przy innych psach czuje się swobodnie, nauczyła się bawić. Przy człowieku za to jest wciąż jeszcze autystyczna...

[BAGI02]

Ja mam podobną sytułację ze swoją pusią z tą różnicą że pusia jest u nas rok i na spacerkach mniej-wiecej jest ok chociaż piszczy bez powodu i gryzie napotkanych ludzi i psy.W domu natomiast siedzi w dziurze między fotelami i tylko na jedzonko i spacerek wychodzi.Pusia ma podobno 3 lata najpierw przebywała w osławionych KRZYCZKACH a ja adoptowałam ją z palucha.Tak myślę ze nszym psiakom musimy okazac cierpliwośc wyrozumiałośc czułośc i czas Podobno on jest lekarstwem na wszelkie zło;)

[pietrucha204]

ech... ja miałam tak z bertą: pierwszy mój pies, który tak się cieszył jak wraca do domu:lol:. Teraz juz jest ok i się cieszy zarówno jak wychodzi i jak wraca. u niej lęk przed dosłownie wszystkim trwał ok pół roku. teraz mija 6 lat jak jest u mnie i jedyne czego się wciąż boi to jak ktoś trzepie dywany pod blokiem. Wtedy przypomina ten etap zaraz po schronie :( jak jestem w domu to pół biedy - pozamykam okna, włączę radio itp ale na dworze to musze ja łapać na smycz bo jest ryzyko, że pogna ze strachu gdzieś...

[Gerimne]

Miałam podobny problem - mam psa ze schronu, jest u nas krótko. Ale wypróbowałam metodę znanego behawiorysty - trzymać psa na krótkiej smyczy tuż przy nodze i iść z nim szybkim krokiem jak najdalej się da. W ten sposób pies nie ma czasu na banie się, a jeśli tak zareaguje to trącamy go lekko kolanem wydając przy tym jakiś dźwięk (może być syknięcie), by przywołać go do porządku. Dopiero potem jest czas na siusiu i kupkę. U mnie wystarczyły takie 2 szybkie spacery i pies jest jużw miarę normalny - nie zapiera się, nie kładzie i idzie dalej. A to kawał psa. Powodzenia.

[Martens]

[quote name='Gerimne']Miałam podobny problem - mam psa ze schronu, jest u nas krótko. Ale wypróbowałam metodę znanego behawiorysty - trzymać psa na krótkiej smyczy tuż przy nodze i iść z nim szybkim krokiem jak najdalej się da. W ten sposób pies nie ma czasu na banie się, a jeśli tak zareaguje to trącamy go lekko kolanem wydając przy tym jakiś dźwięk (może być syknięcie), by przywołać go do porządku. [/QUOTE]

Millan...? :razz:
Fajnie, że u Was pomogło; szkoda że masie psów pogorszy problem.

[madzia28]

Cześć

My mamy sunię od wolontariuszki z Fundacji. Miała ok. 6 miesięcy, jak ją wzięliśmy. Nasza sunia byłą bardzo wychudzona- mix labradorka. Nie była w złym stanie psychicznym, od początku daliśmy jej merga dużo miłości. Ale boi się do tej pory ciemności. Spacery uwielbia, ale jak jest jasno. Chodzimy z nią codziennie na godzinny spacer, ale w dzień. Jak jest ciemno wychodzi tylko przed klatkę siusia i szybko chce wracać do domu. Próbowalismy różnych metod- zabawki, smakołyki, mówienie imion jej koleżanek z polany. Pytalismy też juz nie jednego weterynarza. Ale niestety problem pozostał. Staramy się jej nie stresować i wieczorami tak jaki pisałam spacer jest króciótki i też chciałabym wiedzieć co można zrobić, jak to można zmienić.