Szukam tekstu o suce,ktora...

[brazowa1]

...opisuje swoje zycie,z perspektywy psa,ktory wlaśnie jest usypiany i na sam koniec pociesza weterynarz,ktora podaje smiertelny zastrzyk.Kiedys czytalam tu-na Dogo,bardzo poruszajace.Ktos mi pomoze?
pozdrawiam

[Atkaaaa]

Jak mogłeś? Kiedy byłam mała, moje błazeństwa śmieszyły cię do łez. Nazywałeś mnie swoją dziewczynką. Zostałam twoim najlepszym przyjacielem pomimo wszystkich pogryzionych butów i zniszczonych przeze mnie poduszek. Kiedy byłam "niegrzeczna" groziłeś mi palcem i pytałeś: "jak tak możesz?", ale już za chwilę ustępowałeś. Przewracałam się na plecy, a ty drapałeś mnie po brzuszku. Trochę długo trwało zanim przyzwyczaiłam się do życia w mieszkaniu. Ty byłeś ciągle okropnie zajęty, ale pracowaliśmy nad tym wspólnie. Pamiętam, jak sypiałam w twoim łóżku z nosem wtulonym pod twoje ramię. Kiedy tak zwierzałeś mi się ze swoich najskrytszych myśli i pragnień wierzyłam, że moje życie nie może już być doskonalsze. Chodziliśmy na długie spacery i razem biegaliśmy po parku. Jedliśmy razem lody (ja dostawałam tylko wafelek, bo "lody nie są zdrowe dla psów", tak mówiłeś). W domu ucinałam sobie długie drzemki w promieniach słońca, czekając aż wrócisz z pracy. Wreszcie zacząłeś spędzać tam coraz więcej czasu i rozglądać się za ludzkim partnerem. Czekałam na ciebie cierpliwie, pocieszałam, kiedy spotkało cię rozczarowanie, kiedy miałeś złamane serce. Nigdy nie beształam cię za nieodpowiednie decyzje, i skakałam z radości kiedy wracałeś do domu zakochany. Ona, twoja żona, nie lubi psów. Mimo to powitałam ją w naszym domu, okazałam jej szacunek i posłuszeństwo. Ty byłeś szczęśliwy, więc ja też. Kiedy urodziły się wasze dzieci, tak jak ty byłam zafascynowana ich zapachem i różowością, i tak jak ty, chciałam się nimi opiekować. Tylko, że ona i ty martwiliście się żebym nie zrobiła im nic złego, więc spędzałam większość czasu wygnana do innego pomieszczenia. Zostałam "więźniem miłości", chociaż tak bardzo chciałam okazać im swoje uczucia. Kiedy trochę podrosły, zostałam ich przyjacielem. Wczepiały się w moje futro i podążały za mną niepewnym kroczkiem, zaglądały mi w uszy, wsadzały do oczu palce i całowały w czubek nosa. Uwielbiałam ich pieszczoty - twoje stały się przecież takie rzadkie. Gdyby było trzeba broniłabym twoich dzieci własnym życiem. Wślizgiwałam się im do łóżek i słuchałam szeptanych do mojego ucha sekretów i najskrytszych marzeń. Razem nasłuchiwaliśmy, czy nie wracasz z pracy. Kiedyś, dawno temu, kiedy ktoś pytał, czy masz psa, wyciągałeś z portfela moje zdjęcie i opowiadałeś im o mnie. Przez ostatnie lata odpowiadałeś tylko krótko "mam" i zmieniałeś temat. Z "twojego psa" stałam się "jakimś psem" i miałeś za złe każdą sumę, którą musiałeś na mnie wydać. Ostatnio dostałeś propozycję nowej pracy. Razem z rodziną przeprowadzisz się do innego miasta. Niestety, w nowym miejscu nie można trzymać zwierząt. Podjąłeś właściwą decyzję, twoja rodzina dużo na tym zyska. Kiedyś ja byłam twoją jedyną rodziną... Cieszyłam się jak zwykle na przejażdżkę samochodem, kiedy wyruszyliśmy w drogę do schroniska. Schronisko pachniało brakiem nadziei i strachem wszystkich psów i kotów. Wypełniłeś formularz i powiedziałeś "Na pewno znajdziecie jej dobry dom". Wzruszyli tylko ramionami i popatrzyli na ciebie ze smutkiem. Dobrze wiedzieli, co czeka psa w średnim wieku, nawet takiego z papierami. Siłą odgiąłeś zaciśnięte na mojej obroży palce swojego syna, który krzyczał "Tato, proszę nie pozwól im zabrać mojego psa!" Martwię się o niego. Dałeś mu właśnie piękną lekcję przyjaźni, lojalności, miłości, odpowiedzialności i szacunku dla życia... Unikając mojego wzroku poklepałeś mnie po głowie. Uprzejmie odmówiłeś zabrania obroży i smyczy. Musiałeś iść, miałeś umówione spotkanie. Kiedy wyszliście, usłyszałam jak dwie miłe panie rozmawiają ze sobą na mój temat. "Musiał wiedzieć, że wyjeżdża już dawno. Dlaczego nie znalazł psu innego domu?" powiedziała jedna, a druga dodała: "Jak mógł?" W schronisku dbają o nas na ile pozwala ich napięty program dnia. Karmią nas rzecz jasna, ale nie mam jakoś apetytu. Na początku za każdym razem kiedy ktoś przechodził koło mojego boksu podbiegałam mając nadzieję, że to ty, że zmieniłeś zdanie, że to wszystko był tylko zły sen, albo że przynajmniej to ktoś, komu by na mnie zależało, ktoś, kto by mnie uratował. Kiedy zdałam sobie sprawę, że nie mam co konkurować z roześmianymi szczeniakami, nieświadomymi własnego losu, zaszyłam się w kącie i czekałam. Słyszałam jej kroki, kiedy pod koniec dnia szła po mnie. Poprowadziła mnie między wybiegami do oddzielnego pomieszczenia. Panowała tam błoga cisza. Posadziła mnie na stole, podrapała za uszami i powiedziała, żebym się nie martwiła. Serce waliło mi w oczekiwaniu na to, co miało się zdarzyć. Czułam też ulgę: nadszedł koniec udręk dla więźnia miłości. Zaczęłam martwić się o tę kobietę - taką już mam naturę, tak samo bałam się o ciebie. Żeby ciężar, który dźwiga, nie przygniótł jej. Kobieta delikatnie założyła na mojej łapie opaskę. Łza poleciała jej po policzku. Chciałam pocieszyć tę kobietę tak jak pocieszałam ciebie lata temu i polizałam ją po twarzy. Pewnym ruchem wkłuła mi igłę do żyły i poczułam, jak zimna substancja rozchodzi się po moim ciele. Zasypiając spojrzałam w jej dobre oczy i szepnęłam cichutko: "Jak mogłeś?" Kobieta rozumiała psi język. "Tak mi przykro" powiedziała, a potem przytuliła mnie i pośpiesznie tłumaczyła, że pomoże mi znaleźć się w lepszym miejscu. Nikt tam o mnie nie zapomni, nie skrzywdzi ani nie porzuci, to miejsce pełne miłości i światła, inne niż na ziemi. Zbierając resztki energii leciutko poruszyłam ogonem, próbując wyjaśnić kobiecie, że to nie do niej były moje ostatnie słowa. To do ciebie, mój Ukochany Panie, mówiłam. Będę zawsze myśleć o tobie i czekać na ciebie po tamtej stronie. Życzę ci, żeby każdy był ci tak wierny jak ja


o to chodzi? :)

[brazowa1]

dziekuje!!!!!!!!!!!!!!!!
to czyjsc tekst,kogos trzeba prosic o pozwolenie,czy mozna kopiowac jak sie ma ochote?

[nelonik]

Tu masz oryginal:

[URL]http://jimwillis0.tripod.com/tiergarten/id21.html[/URL]

(wydaje mi sie ze ja to nawet tlumaczylam i gdzies bylo, razem z tym tekstem o meduzach, ale to jeszcze za czasow psieykosci na yahoo).

[brazowa1]

hhehehehe,tzn,ze zgode mam,hehehhehe?

[nelonik]

Podejrzewam ze Jim Willis nie bedzie sie czepial jezeli go gdzies zaznaczysz jako autora. A tlumaczenie nie wiem jest czy moje, dawno to bylo :-)

[Olka_Olga]

Pierwszy raz czytam:oops: ale baardzo poruszajacy tekst.

[Dinka]

Prawie sie poplakalam...

[GameBoy]

wzruszajace, piekne i prawdziwe

[Juszes]

Bardzo wzruszające... :(

[Nikki]

piękne opowiadanie

[Dinka]

Cudowne... I takie... Wzruszajace... :-(

[niechorzynka]

przypomniało mi to moment odejścia mojej suni....była ciężko chora, nie było już dla niej ratunku, to była jedyna pomoc jakiej mogłam jej udzielić-pozwolić odejść.... pamiętam jak lekarz wbił igłę, wtuliła się we mnie, popatrzyła w oczy tak jak by mówiła "nie płacz, tam mi będzie dobrze"

[brazowa1]

to jest piekny tekst.
Powinni go czytac wszyscy.

[borysus]

Cholera, sam się popłakałem. Takich tekstów powinno być więcej, może wtedy cała chmara tych pseudoempatycznych ludzików chociaż w 10 % wczułaby się w sytuację porzucanych i skazanych na śmierć zwierząt

[brazowa1]

Niestety w polskich schroniskach mozna tylko pomarzyć,aby pies był uśmiercany pod opieką czułej i empatycznej opiekunki.
I chyba to niemozliwe,nikt empatyczny i głęboko kochajacy psy nie bedzie chciał brac w tym udziału.Więc postac pani weterynarz jest fikcyjna :(
No chyba,że była Amerykanką.

[bonsai_88]

[B]Brązowa[/B] nie znasz wszystkich schronisk w Polsce ani wszystkich weterynarzy tam pomagających... na gliwickiego weterynarza nie dam powiedzieć złego słowa - sama od od ponad 2 lat leczę u niego swojego psa i zawsze bardzo mi pomaga, ba raz nawet robił mi jedno badanie za darmo [a ja chciałam tylko zapłacić za 2-3 dni, bo byłam przed wypłatą] - było potrzebne dla suni zabranej z pseudo. Jest to człowiek który z równym sercem traktuje psy z gabinetu jak i te ze schroniska. Dodatkowo sam stara sie pomagać w miarę możliwości ludziom mającym serce dla psiaków [np. ode mnie bierze dużo mniej za leczenie/szczepienie/sterylizację psów na DT].

[brazowa1]

Bardzo sie ciesze,że ciagle zdarzaja się weci z powołania.

[Ania i Kajber]

Była przy usypianiu kilku psiakow w schronisku- starych, schorowanych onków, które nie mogły już sie podnieść i załatwiały pod siebie-psiaki najpierw na wybiegu dostawały "głupiego jasia", a potem, już nieprzytomne , zanosiłyśmy na rękach do gabinetu i tam dostawały zastrzyk-mam nadzieje, ze nie czuły zimna ani strachu.

[brazowa1]

Jeszcze jedna rzecz-osoba,ktora usypia psa w opowiadaniu,tez jest fikcyjna (albo jest głupia Amerykanką o spłaszczonych emocjach) . Po prostu osoba,ktora jest empatyczna i prawdziwie kocha psy, nie będzie uśmiercała zdrowych zwierząt.Nawet jeżeli rozumie potrzebe usmiercania z powodu przepełnienia,sama nie bedzie chciała w tym uczestniczyć (lub bedzie to w stanie robić na bardzo krótka metę). Bo zabijanie to zabijanie,nieważne w imię czego i niewazne,czy nazwiemy to miło :usypianie,czy bardziej naukowo-eutanazja.

[Malwa774]

Czy jest gdzieś moze przetłumaczony ten tekst? :)

[toyota]

:placz: A niech Cię pierun strzeli brązowa1. Po co ja tu wlazłam ?

[Paulina516]

aaa... można się rozryczeć jak nic,:placz: - nie moge znalezc chustek

[Kaaasia]

Piękny tekst. Ale się spłakałam :placz:

[Paulina516]

Znalazłam podobne : - Gdzie można znaleźć więcej takich tekstów?


"Nie wiem dużo o miejscu, gdzie sie urodziłam. Było wąskie i ciemne i człowiek nigdy sie z nami nie bawił.
Pamiętam jeszcze mamę i jej miękkie futro, ale ona była często chora i bardzo chuda. Miała niewiele mleka dla mnie, moich braci i sióstr. Większość z nich nagle umarła. Kiedy zabrali mnie od mamy strasznie sie bałam i byłam taka smutna. Moje mleczne zabki ledwo co wyszły i tak bardzo jeszcze potrzebowałam mamy. Biedna mama, sama też czuła sie bardzo źle.
Ludzie powiedzieli, że teraz w końcu chcą pieniędzy i że piski mojej siostry i moje działaja im na nerwy. Tak więc zostałyśmy pewnego dnia załadowane do skrzyni i wywiezione.
Tuliłyśmy się do siebie i czułyśmy, jak obie trzęsiemy się, nieprzytomne ze strachu. Nikt nie przyszedł, aby nas pocieszyć. Wszystkie te dziwne dźwięki i zapachy.
Jesteśmy w "Pet Shopie" - sklepie, gdzie jest dużo różnych zwierząt. Jedne miauczą, inne piszczą, niektóre gwiżdżą. Słyszymy również skomlenie innych szczeniąt. Moja siostra i ja przyciskamy się mocno do siebie w ciasnej klatce. Czasem przychodzą ludzie i oglądają nas, często całkiem mali ludzie, którzy bardzo serdecznie wyglądają, tak jakby chcieli się z nami bawić.

Dzień po dniu spędzamy w naszej małej klatce. Czasem łapie nas ktoś i podnosi do góry aby obejrzeć. Niektórzy są przyjacielscy i głaskają nas, inni są grubiańscy i sprawiają nam ból. Często słyszymy jak mówią: "oh, one są słodkie, chcę jednego", ale potem ludzie znowu odchodzą.
Ostatniej nocy zmarła moja siostra. Położyłam głowe na jej miękkim futerku i czułam, jak życie uchodzi z jej chudego ciałka. Kiedy ją rano wyciągali z klatki mówili, że była chora i że ja mam być sprzedana taniej, abym wkrótce poszła. Nikt nie zwraca uwagi na mój cichy płacz, kiedy wyrzucona zostaje moja mała siostrzyczka.
Dziś przyszła rodzina i kupiła mnie!

Teraz wszystko będzie dobrze! To są bardzo mili ludzie, którzy zdecydowali się rzeczywiście na mnie. Oni mają dobrą karmę i piękną miskę do tego i ta mała dziewczynka nosi mnie bardzo delikatnie w ramionach. Jej tata i mama mówią, że jestem bardzo słodkim i dzielnym pieskiem. Nazywam sie teraz Lea.
Mogę nawet oblizać moją nową rodzinę, to jest wspaniałe. Uczą mnie serdecznie, co mogę robić i czego nie, troszczą się o mnie, dają mi pyszne jedzenie i dużo, dużo miłości. Niczego więcej nie chcę, jak tylko podobać się tym wspaniałym ludziom i nic nie jest piękniejsze jak szaleć w koło i bawić się z małą dziewczynką.
Pierwsza wizyta u weterynarza. To było dziwne miejsce, trzesłam się. Dostałam kilka zastrzyków. Moja najlepsza przyjaciółka, mała dziewczynka, trzyma mnie delikatnie i mówi, że będzie dobrze, więc się odprężam. Weterynarz widocznie mówi moim kochanym ludziom coś smutnego, bo wygladają na całkiem załamanych. Słyszę coś o ciężkich wadach, dysplazji E i chorobie serca. Mówi o dzikich hodowcach i o tym, że moi rodzice nigdy nie byli badani. Nic z tego nie zrozumiałam, ale to było okropne, widzieć moją rodzinę taką smutną.

Mam teraz sześć miesięcy. Moi rówieśnicy są dzicy i silni, ale mi każdy ruch sprawia straszliwy ból. Bóle nigdy nie ustają. Poza tym od razu brakuje mi tchu, kiedy tylko chcę się trochę pobawić z małą dziewczynką. Tak bardzo chciałabym być silnym psem, ale po prostu nie daję rady... Ojciec i matka mówia o mnie. Widzę ich wszystkich takich smutnych i to łamie mi serce. W międzyczasie bywam często u weterynarza i zawsze kończy się na "genetyczne" i "nic nie można zrobić". Chcę na dworzu w ciepłym slońcu bawić się z moją rodziną, chcę biegać i skakać. Nie mogę...
Ostatnia noc była gorsza niż którakolwiek. Nie mogłam nawet wstać, żeby się napić i tylko krzyczałam z bólu... Oni niosą mnie do samochodu. Wszyscy płacza. Sa tacy dziwni, co się dzieje? Czy byłam niegrzeczna? Czy to na mnie są źli? Nie, nie, oni pieszczą mnie przecież tak delikatnie. Ach gdybyż tylko te bóle ustały! Nie mogę nawet zlizać łez z twarzy małej dziewczynki, ale przynajmniej dosięgam do jej ręki.

Stół u weterynarza jest zimny. Boję się. Ludzie płaczą w moje futerko, czuję, jak bardzo mnie kochają. Z wysiłkiem daję radę polizać ich w rękę.
Weterynarz nie spieszy się dzisiaj i jest bardzo serdeczny i odczuwam trochę mniej bólu. Mała dziewczynka trzyma mnie bardzo delikatnie, lekkie ukłucie... Dzięki Bogu, ból znika. Czuję głeboki spokój i wdzięczność...

Sen: widzę moją mamę, moich braci i siostry na wielkiej zielonej łące. Wołają do mnie, że tam nie ma bólu, tylko spokój i szczęście. Więc mówię mojej ludzkiej rodzinie do widzenia w jedyny możliwy dla mnie sposób: z delikatnym merdnięciem i lekkim węszeniem. Wiele szcześliwych lat chciałam z Wami spędzić, to nie powinno się stać. Zamiast tego przysporzyłam Wam tylko wiele zmartwień. Przykro mi, byłam przecież tylko towarem handlowym. Lea"

Niżej opisana historia pochodzi z amerykańskiej listy mailingowej.
C1999 J. Ellis (tłumaczenie I. Bach-Żelewska [URL="http://www.akita.pl/"]http://www.akita.pl[/URL])