Historia prawdziwa: o Arce-suczce, która bardzo chciała żyć i o ludziach, którzy ją r

[azja]

Bardzo długo się zbierałam, żeby tę historię opisać. Nie chciałam do tego wracać – najchętniej zakopałabym te koszmarne wspomnienia w otchłani niepamięci – jednak wiedziałam, że nie powinnam, że może ktoś coś z tej sytuacji wyniesie dla siebie , że powinnam podpowiedzieć jak się zachować i gdzie pójść gdy ktoś truje Wasze ukochane zwierze …. Tak truje… truje po to żeby zabić.


Nie będę opisywać całej historii- jest strasznie zawiła i długa. Skupie się na tym co według mnie najważniejsze…..


Objawy: na początku nic strasznego : wieczorem pies robi się jakiś osowiały, brak apetytu, ale temperatura w normie, nie ma paniki … następnego dnia jesteśmy umówione we Wrocławiu na konsultacje ortopedyczną- jedziemy – w ambulatorium na AR robimy morfologie, biochemie i takie tam – w sumie nic z nich nie wynika – stan zapalny – diagnoza :pies się przeziębił – dziwie się bo nie było zimno , ani ona specjalnie długo na dworze nie siedziała- ale myślę- OK.- być może; antybiotyk, przeciwzapalny i 140 km do domu - Wracamy….


Dzień drugi: z samego rana jest jeszcze gorzej – pies totalnie apatyczny i oddech jakiś płytszy …robię się coraz bardziej nerwowa, po godzinie zaglądam Arce do pyska ….w pysku krew… i tu zaczyna się jazda bez trzymanki – pełna panika… tak jak stoję wskakuje z nią do samochodu i do naszego weterynarza – mija godzina – nasz Pan doktor rozkłada ręce – nie jest w stanie nic zrobić, to Kalisz- na wyniki trzeba by czekać do poniedziałku (jest sobota)- Arka ma płyn w płucach, oddech coraz płytszy – odpływa nam – nasz Pan Weterynarz nie ściemnia ( cechę ową traktujemy jako unikatową w tym fachu, zresztą nasz Pan doktor to prawdziwy unikat i skarb !), nie eksperymentuje – mówi wprost – chcecie ją ratować, natychmiast do Wrocławia. Jedziemy więc z powrotem – Arka pod tlenem, moja siostra, jej chłopak i ja – w samochodzie cisza, nikt się nie odzywa..


14sta – meldujemy się pod wskazanym adresem – i tu opuszczam spory fragment – obiecałam sobie, że w tej historii będzie o ludziach, którzy mieli mniejszy, większy i zasadniczy wkład w ratowanie Arki, o tych, którzy postawili na niej krzyżyk i na wspomnienie których drastycznie podnosi mi się ciśnienie, nie będę pisać.


Łut szczęścia decyduje o tym, że za pośrednictwem mej cudownej koleżanki Kamili z Gdyni ,w chwili kiedy moja histeria osiągała apogeum, dostaje numer telefonu do Pana Kemilewa- i od tego momentu szczęście jest z nami. Pan Jerzy Kemilew z Weterynaryjnego Banku Krwi z Warszawy – uświadamia mi absurdalność działań podejmowanych w miejscu o którym wspominać nie chcę i swym zdecydowanym głosem podaje wrocławski adres, adres pod którym jak się później okazało dzieją się rzeczy niezwykłe…..


19-sta, ciągle ta sama sobota- meldujemy się w lecznicy- Pan Doktor Łukaszewski już na nas czeka….


6ść godzin – tyle trwały działania dnia pierwszego przy Paczkowskiej 26 – nareszcie Arka i my z nią trafiliśmy pod właściwy adres – adres pod którym pracują ludzie wielkiej wiedzy i wielkich serc– małżeństwo lekarzy weterynarii – Pani i Pan doktor Łukaszewscy – jak ich później określimy - Doktorostwo od przypadków beznadziejnych. Nie jestem w stanie odtworzyć wszystkiego co tam się działo – a działo się wiele…. To była prawdziwa batalia :podano min. 2 jednostki osocza, krew do transfuzji w pogotowiu, badania krwi : fatalnie niski poziom czerwonych krwinek, USG, RTG – wszystko w biegu – suka zalana własną krwią, na RTG nie widać serca, płuc - nic… Pan Doktor walczył – był jak w transie… Arka też walczyła – a my się modliliśmy. W sobotę jeszcze nie znaliśmy Pani Doktor – choć przez cały wieczór trwały konsultacje telefoniczne;) – wróciła wczesnym popołudniem w niedziele… specjalnie dla Arki skróciła urlop …


Niedziela- kolejne 6ść godzin walki – badania, badania i burza mózgu – Pani Doktor Łukaszewska analizuje i bada, bada i analizuje – słyszymy :zatrucie warfaryną – antywitaminą K – składnikiem trutek na szczury i krety .( Nie wiem kto to zrobił- tylko się domyślamy – po tym jak wczoraj padły groźby pod adresem psów i nas – groźby karalne – upewniliśmy się, że dobrze podejrzewaliśmy. W najbliższych dniach zajmie się tym- mamy nadzieje- prokurator.)


I tak mija cały tydzień – na przemian widujemy się to z Panią Doktor to z Panem Doktorem..we wtorek w końcu usłyszę z ust Pani Doktor „jesteśmy w domu – teraz już z górki” -poczuję się lżejsza o 2 tony i nie przestanę się uśmiechać aż nie zasnę. W między czasie Arkę konsultuje Pan dr Piotr Skrzypczak( mam nadzieje, że nie przekręcam), Pani dr Agnieszka Noszczyk i cała „zgraja” ;) lekarzy obecnych podczas warsztatów dla lekarzy weterynarii – Arka przebadana wzdłuż i w szerz – wszystkim Im dziękujemy z całego serca. Łączy na pewno jedno –kochają zwierzęta i kochają swoją pracę, nie ulegli zmanierowaniu i zautomatyzowaniu .Teraz już wiem -to na pewno jest powołanie – ma się albo się nie ma, jak się nie ma –może i można być niezłym lekarzem – ale na pewno nie wybitnym, na pewno nie takim, który po latach pracy wciąż ma tę iskrę w oku, wciąż wskakuje na niewyobrażalnie wysokie obroty kiedy waży się życie czworonożnego pacjenta- Oni to mają – i wiem, że to kryptoreklama- miała nią być – należy Im się jak nikomu innemu – gdybym mieszkała we Wrocławiu nie poszłabym do innej lecznicy, tylko na Paczkowską 26- jestem i pozostanę Waszą dłużniczką, może choć w ten sposób nieco się zrewanżuje..


Pani i Pan Doktor Łukaszewscy – pozdrawiamy Państwa serdecznie, jeszcze raz za wszystko dziękujemy i obiecujemy wkrótce odwiedzić ze zdrową mamy nadzieje już całkiem Arką (oczywiście nie omieszkamy jej u Państwa przy „okazji” przebadać [FONT=Wingdings];[/FONT]).


Chciałabym jeszcze podziękować właścicielom dwóch psów, być może się tu pojawiają, lub ktoś ich zna. Serdecznie i gorąco dziękujemy w imieniu własnym i Arki, właścicielom Argusa i Ajdy – Wasze psiaki, podarowały naszej Arce to co bezcenne- krew.. i przyczyniły się tym samym do uratowania życia naszej Areczki.


Arka czuje się coraz lepiej. Ciągle bierze witaminę K, do niedawna także antybiotyki. Troszkę więcej śpi- co zrozumiałe-ciągle się jeszcze regeneruje. Czeka ją zabieg rekonstrukcji więzadła .. już drugi– ale z tym trzeba będzie poczekać, aż serducho całkiem dojdzie do siebie… Leży mi ta nasza szara myszka właśnie na stopach.. oddycha tak spokojnie… ciągle drżę na samo wspomnienie, że byliśmy o włos od jej utraty.

[DuDziaczek]

azja piekna historia....
Az lzy same cisna sie do oczu...co Wy musieliscie przezyc :shake::-(

Dobrze ze trafiliscie pod ten szczesliwy numer 26 :loveu:

[bellatriks]

Popłakałam się:placz:

Dobrze, że wszystko skończyło się szczęśliwie dla Arki - życzę jej dużo zdrowia i radości w życiu:loveu:

[kaasiulkaa]

Naprawdę się cieszę, że wszystko skończyło się dobrze :) Ale mnie ci hmm.."ludzie" którzy trują koty i psy wkurzają, delikatnie mówiąc...:angryy: takich to też tylko otruć... i żeby umierali w męczarniach...albo :mad:Jak kto woli :evil_lol:

[Dinka]

Azja- sliczna histortia, dobrze, ze walczyliscie.. ;)
Niestety nie zawsze psy/ludie maja tyle szczescia zeby przezyc/uratowac ... :-(
Mam nadzieej, ze Arka calkowiecie wyzdrowieje.. ;)

[bogusika1]

dzieki za ta historie i za adres dobrej kliniki dla zwierzat, zapisalam i na pewno skorzystam z niej gdyby moi milusinscy potrzebowali pomocy

[siersciuch]

takich lekarzy to ze świecą szukać,
ja również trafiłam z moją suczycą do Państwa Łukaszewskich, wyrwali moją suczycę z objęć śmierci,
takiego poświęcenia, zawziętości i wytrwałości w leczeniu zwierząt to jeszcze nigdzie nie widziałam, teraz to ja mogę na kolanach chodzić i dziękować za wszystko co Państwo Łukaszewscy zrobili dla nas i dla suczycy, to była nieustanna walka przez jakieś 3 m-ce, na początku leczenia 12 h byliśmy w lecznicy pod stałą kontrolą, w razie gdyby coś sie stało, nawet w środku nocy gdyby z Herą coś zaczęło sie dziać mieliśmy dzwonić, wyszukiwanie leków które pogłyby pomóc, kombinowanie, badanie, analizowanie można powiedzieć że wszystko na raz

takich ludzi to na rękach powinno sie nosić

więcej o histori suczycy na stronie --> [URL]http://www.forum.amstaff.info.pl/showthread.php?t=4920[/URL]

poznałam Arkę i poznałam Właścicielkę, cieszyłam się gdy z Arką było coraz lepiej chociaż moja Hera leżała na stole i umierała, ale wszyscy byliśmy dobrych myśli,
Właścicielka Arki widziała mnie pierwszy raz w lecznicy i gdy dowiedziała się jaka jest nasza sytuacji, że szukamy krwi do transfuzji sama zaczęła dzwonić po znajomych i szukać krwi, jesteśmy za to naprawdę wdzięczni!! oby więcej na świecie było takich właścicieli i oby tylko takie odpowiedzialne osoby posiadały zwierzęta a w szczególności bullowate

pozdrawiamy i do zobaczenia na Paczkowskiej

[Nayantara]

bioże obie historię piękne no na takich weterynarzy można wydać ake widac że są z powołania i że potrafią coś robić.....
łzy się cisną ale ażne że 2 serca uratowane.... i ciekawe ile ich naporawdę uratowali

[Klaudysiaczek]

Wspaniałe historie, o fantastycznych weterynarzach.
Mam nadzieję, że ci Państwo będą wykonywać swój teraźniejszy zawód jak najdłużej, bo, jak wynika z poprzednich opowieści, mają do tego ''smykałkę''.
A co do innych psiaków: Warto oddać krew, nawet dla tej jednej chwili, która waży już śmierć, a ty dajesz znów iskierkę życia...
Pozdrawiam, Klaudia z Amandką...

[kredka]

Piękna historia,łzy płyną po policzku jak strumyk...ciesze się razem z tobą że z Arką już lepiej :) pozdrawiam...i życzę dużo zdrówka tej suni :*

[Russellka]

Jaka piękna historia! To na prawdę wspaniale, że mamy w Polsce takich świetnych weterynarzy! Takim to zawsze dziękować na kolanach.. :loveu: Bardzo się cieszę, że Areczka czuje się już lepiej, tacy "podtruwający" ludzie po prostu mnie dobijają:angryy:

[JustynaM.]

Nie wiem skad sie bierze w ludziach taka okrutnosc,nie rozumiem jak czlowiek moze posunac sie do takich czynow,ciesze sie bardzo ze wszystko skonczylo sie dobrze dla suni i mam nadzieje ze ci ludzie odpowiedza za to co zrobili,ze zostana srogo ukarani!!!! trzymam kciuki
ps. ogromne wyrazy uznania dla tych cudownych weterynarzy ktorzy uratowali suczke

[wiska]

straszne,lecz niestety czeste,u mnie w pobliskim parku ktos kiedys tez trudki rozzucal,seterka mojego znajomego zjadla i po strasznym zatruciu stracila wzrok i ma sparalizowana lape.
suczka opisana w tym watku miala ogromne szczescie ;)
a wiec: zdrowia!:multi: