Skakanie na właścicieli jako forma buntu

[Guest Rina i Rodzina]

Witam :)

na forum jestem nowa, choć często już je czytałam, zakładam nowy temat, ponieważ nigdzie nie znalazłam sytuacji analogicznej do występującego z moja suczką problemu, ani propozycji rozwiązania, które by się sprawdziło.

 

Choć skakanie na spacerach, czy też ogólnie skakanie na ludzi było wielokrotnie podnoszone i opisywanie, to nasz przypadek jest dość szczególny i nie jestem w stanie zastosować tu metod typu zignorowanie psa itp. Po prostu nigdzie nie znalazłam stosownej porady.

 

Oto jak przedstawia się sytuacja:

Rina jest niespełna sześciomiesięcznym szczenięciem rasy bullterrier, nie ma z nią większych problemów wychowawczych, uczy się sprawnie, w domu jest posłuszna, zdecydowanie nie wykazuje agresji (wręcz przeciwnie z każdym stworzeniem chce się zaprzyjaźnić- człowiek, pies, kot- nieważne :))

Jest tylko jeden problem- oddalenie się od domu! początek spaceru jest zawsze problematyczny, mała nie chce oddalić się od bramy, trzeba ja zachęcać, gdy uda nam się odejść kilkanaście kroków to zaczyna ciągnąć z powrotem, a gdy jej metody, czyli ciągnięcie, piszczenie, zawracanie nie przynoszą rezultatu zaczyna skakać na właściciela (nieważne czy to ja czy partner) i podgryzać.

Gdy problem się pojawił  nie reagowała na komendy typu stój i siad (które zna i w innych warunkach wykonuje), nie interesowały jej smakołyki, ani inne osoby czy psy- wpadała jakby w amok, udało jej się zrobić mi kilka niezłych siniaków.

 

Obecnie z jej zachowaniem radzę sobie w taki sposób, że odsuwam ją od siebie na smyczy, wypowiadam komendę stój i czekam aż się uspokoi starając się nie pozwolić jej ponownie mnie dosięgnąć- obecnie nie jest to już dziki szał jak na początku, uspokaja się czasami po jednym skoku, czasami po trzech próbach... Niemniej jednak sytuacja się powtarza, a ja chciałabym wyeliminować tę formę wymuszenia powrotu do domu i tu właśnie moja prośba o poradę: może ktoś też miał taki problem? może przychodzą Wam do głowy inne sposoby?

Dodam, że po oddaleniu się od domu na większą odległość chodzi już pięknie, bez uporu i reaguje na wszystkie komendy.

 

[cavecanem]

Znajdzcie trenera, kogos kto przyjedzie do was i wytlumaczy dlaczego pies sie zachowuje tak a nie inaczej. Wszelkei rady przez internet nic nie dadza, nie rozumiecie co mowi pies, a to zrodlo waszych problemow. Ona nie skacze i nie gryzie z buntu tylko z desperacji. Nie wpada w "jakby amok" tylko jest w silnym stresie, wtedy nie zadziałaja żadne komendy, smaki i sztuczki.

[Sowa]

Rina, gdzie mieszkasz? może ktoś z Dogo wskaże dobrego trenera w Twojej okolicy.

[Guest Rina i Rodzina]

Jesteśmy z Warszawy.
Myślałam o behawioryście, ale w tym momencie to niemożliwe, najwcześniej moglibyśmy się z nim spotkać za 3 tygodnie, więc chciałam najpierw spróbować tutaj.

 

Nie mogę się w pełni zgodzić z Twoją opinia, napisałam, że zachowanie nie jest już tak nasilone i są powolne postępy.

Brałam pod uwagę, że Rina może odczuwać  obawę w momencie oddalania się od domu, ale to nie pasuje do reszty jej zachowania.

 

Dodam, bo może tego nie uściśliłam: ona nie zawsze skacze i podgryza na tej "pierwszej prostej", ale zawsze się upiera, że iść nie chce, ale gdy np zobaczy przed sobą psa, albo kogoś znajomego to potrafi zmienić zdanie. 

[cavecanem]

Wystarczy trener a nie behawiorysta. Behawiorysta to odpowiednik ludzkiego psychiatry, a przynajmniej byc powienien. Zajmuje sie zaburzeniami, a nie brakiem porozumienia miedzy psem i czlowiekiem.
Zrobisz jak uwazasz, osobiscie sadze, ze chcesz jak najszybciej zlikwidowac objawy i nie zajmowac sie przyczyna. Efekt bedzie taki, ze w tej jednej jedynej sytuacji uda ci sie okielznac psa a problemy i tak wyleza jak pierze z dziurawej poduszki.
Ilosc bledow jakie wymienilas jest wystarczajaco duza, zeby jednak udac sie do fachowca. Mozesz tez samodzielnie rozgryzac tajniki psiej psychiki, czeka wiec cie sporo lektur, cwiczen i porazek, a moze nawet sukcesow.

[Guest Rina i Rodzina]

cavecanem, osobiście sądzę, że masz prawa by mnie oceniac, bo masz zdecydowanie za malo informacji.
Postawiles swoja diagnoze, w mojej opinii niezgodna z rzeczywistoscia, stwierdzajac z cala stanowczoscia, ze na pewno masz racje a ja nie- nie zamierzam z Toba dyskutowac, bo Twoja postawa jest zbyt autorytatywna, by mialo to sens.

Behawiorysta to odpowiednik ludzkiego psychiatry owszem, rowniez psychologa, nie zajmuje sie wylacznie zaburzeniami i beznadziejnymi przypadkami, spektrum jego pracy jest szerokie i jezeli mialabym zapraszac kogos do pomocy, to sadze, ze wlasnie od takiej osoby moglabym zaczerpnac wiecej.

[cavecanem]

No i super. Idz do behawiorysty. Bedziesz szczesliwa ty, twoj pies i behawiorysta tez.
Nie rozumiem jednego: po co zadajesz pytanie na forum, gdzie odpowie ci taki byle kto, jak np ja, podczas gdy przypadek twojego psa jest tak szczegolny i wymaga szerokiego spektrum fachowca?
Tu jest dzial "wychowanie". Behawior masz w innym dziale tego szanownego forum.

[Furie]

Rina, sorry ale z każdego posta wynika jak malutko wiesz, a przy okazji jak się przez to mylisz w ocenie osoby, która naprawdę chciała dla Ciebie dobrze. Mało tego, osoby o dużej wiedzy i praktyce. Chcesz wiedzieć kim w praktyce, tzn. w naszej polskiej rzeczywistości (a nie w czystej fikcji pt. teoria) jest behawiorysta? Zajrzyj do działu Ogólne - behawior - szkoły i studia i poczytaj recenzje na temat kursów na behawiorystów. Może Ci się trochę oczy otworzą. Jeśli będzie Ci mało - przeczytaj sobie wątek w dziale wychowanie - agresja - 60 kg agresywnego psa. Znajdziesz relację autorki, żywy przykład na to, ile warci są behawioryści. Nota bene założycielka wątku też była z Warszawy. A że była pokorna i nie udawała jajka mądrzejszego od kury, to polecono jej tam fachowca, z którego pomocy skorzystała.

[Berek]

Hm, opis wyglądał na psa który rozładowuje silny stres.

 

Namiary na dobrego trenera z Wawki mogę podać, na behawiorystę - nie, bo z zasady nie polecam rozwiązań beznadziejnych. :-)

[REVOLUTION]

Rina i Rodzina - u nas występowało podobne zachowanie, tyle że w zgoła innych okolicznościach - po długiej i intensywnej zabawie, też nie działały komendy, jedynie szybkie wymuszenie siadu smyczą, wyciszenie psa. U Ciebie także pies w ten sposób rozładowuje sile emocje, tak jak pisze Berek. Pies nauczył się w ten sposób radzić sobie ze stresem. Jeśli w porę tego nie zmienicie - problem będzie się pogłębiał. Nie powinniście doprowadzać do takich emocji i nauczyć psa inaczej je rozładowywać, kontrolować.

[Guest Rina i Rodzina]

Posłuchajcie, przepraszam, bo pojawily sie tu niepotrzebnie emocje.

Kazdy ma prawo do wlasnej opinii- rzecz oczywista, ale ciezko o pewna opinie jezeli mowimy tylko o opisie, jest w tym tez moja wina, bo powinnam zdawac sobie z tego sprawe, ze sytuacji w pelni nie oddam w tekscie.

Zdecydowanie zgodze sie, ze jest to u psa reakcja na silne emocje.

Co do specjalistow, na pewno sa dobrzy i zli behawiorysci jak i lepsi i gorsi trenerzy (tez w duzej mierze wyskoczylam akurat z behawiorysta, bo moge skontaktowac sie z takowym, sprawdzonym przez osoby, ktore znam)

Podsumowujac- dziekuje wszystkim za wypowiedzi! ( niestety wiecej nie bede miala okazji przeczytac, poniewaz wybieram sie na urlop poza cywilizacje) Pozdrawiam.

[Berek]

Szkoda ogromna, że założycielka tematu wyjechała poza cywilizację i zasięg :-) bo mnie zaintrygował ten sprawdzony behawiorysta; zawszeć lepiej zapoznać się z namiarami na kogoś takiego, może się w końcu takowy pojawił?

[cavecanem]

Może późno( ale lepiej niż wcale) olśniło mnie. Zastanawiałam się dlaczego ludzie koniecznie chcą behawiorystę, a nie chca tresera/trenera/instruktora.
Wyszło mi na to, że wolą założyć, ze wadliwy/chory/nienormalny jest ich pies, i psa trzeba wyleczyć. Trener jednak zazwyczaj sugeruje, ze to właściciel musi sie zmienić, zmienić swoje zachowanie, a pies wróci do normy, przestanie robić coś niepoządanego, luc zacznie się poprawnie zachowywać.
Ludzie nie chcą pracować, przecież "wina" nie leży po ich stronie. "Winny" jest sam pies i to psa trzeba naprostować.

[Kajusza]

Może późno( ale lepiej niż wcale) olśniło mnie. Zastanawiałam się dlaczego ludzie koniecznie chcą behawiorystę, a nie chca tresera/trenera/instruktora.
Wyszło mi na to, że wolą założyć, ze wadliwy/chory/nienormalny jest ich pies, i psa trzeba wyleczyć. Trener jednak zazwyczaj sugeruje, ze to właściciel musi sie zmienić, zmienić swoje zachowanie, a pies wróci do normy, przestanie robić coś niepoządanego, luc zacznie się poprawnie zachowywać.
Ludzie nie chcą pracować, przecież "wina" nie leży po ich stronie. "Winny" jest sam pies i to psa trzeba naprostować.

to jedno ... a drugie (wg mnie oczywiście, i z moich obserwacji) to szkoleniowiec to napewno sama awersja i samo zło dla piesiulinka, a taki behawiorysta - to z sercem na dłoni, dobrym słowem i torbą smaczków :P

ja jak do swojego miasta zaczęłam ściągać mądrych ludzi to behawioryści byli cacy a szkoleniowiec (P. Markusek) - na początku nie miał brania że tak powiem ;) ale potem nawet z małymi delikatnymi pieskami ludzi przychodzili, bo okazało sie, że nie ubierze im kolców i prądem nie walnie ;)

 

do założycielki wątku - pod Warszawą masz Magde Bartoszewską, która na bulach zna się jak nikt w Polsce. No tylko ona też szkoleniowiec ;) choć zoopsychologiem też jest tak na pocieszenie ;)

 

a cavecanem ma rację "Ona nie skacze i nie gryzie z buntu tylko z desperacji. Nie wpada w "jakby amok" tylko jest w silnym stresie, wtedy nie zadziałaja żadne komendy, smaki i sztuczki." i nie ma co się obrażać na trafną uwagę.