Jump to content
Dogomania

Smutny przypadek - guz rdzenia przedłużonego


malami1001

Recommended Posts

Kochani,

Myślę, że jestem już w stanie napisać o tym co przydarzyło się kochanej suni moich rodziców (mojej zresztą też). Wszyscy przeżyliśmy jej śmierć, ja bardzo mocno gdyż byłam przy niej do samego, tragicznego końca. Postanowiłam jednak opisać to co się działo, gdyż wiele weterynaryjnych mózgów walczyło o jej życie nie wiedząc co jej jest, jednak są rzeczy silniejsze od wszelkich starań. W każdym razie chcę to opisać dla Was kochani dogomaniacy, abyście nie robili sobie złudnej nadziei przy podobnych objawach i dla weterynarzy, dla których diagnostyka tego przypadku była bardzo trudna.

Psiak suczka, mieszaniec, wielkości labradora. Bardzo mądra, nikt jej niczego nie uczył a była mądrzejsza od mojego labka, któremu poświeciłam wiele długich godzin na wyegzekwowanie podstawowego posłuszeństwa ;) Sterylizowana, nigdy nie chorowała. Cale życie z moim ojcem w polu, czasami od 4 rano do 24 w nocy. Non stop na łapach, ale kochała dwór, przestrzeń. Kilka lat temu moi rodzice ze względu na wiek oddali ziemię w dzierżawę, przeszli na emeryturę, pies razem z nimi. Po pewnym czasie sunia przybrała sporo na wadze. Byłam pewna, że to skutek nagłego braku ruchu. Zaczęła podupadać na łapy. Podobno była mixem boksera i labradora, więc problem ze stawami nie był zaskoczeniem. Chodziła coraz gorzej, czasami kulała, weterynarz nakazał rodzicom psa bezwzględnie odchudzić, gdyż w końcu przestanie chodzić. Mama naprawdę się przejęła, skończyły się kolacje z pasztetki, weszła karma odchudzająca i gotowane chude mięso, a pies nieszczęśliwy gdyż wiecznie głodny. Odchudzanie było naprawdę dość radykalne, a efekty mizerne. Więc znów ograniczenie dawek jedzenia i znów marne powodzenie, pies jeszcze bardziej nieszczęśliwy, a problemy ze stawami postępowały. Oczywiście, co nie powinno być zaskoczeniem diagnoza została postawiona na podstawie sugestii, że to mieszaniec z labradorem, więc stawy, gruba, bla bla bla. Nikt nie wykonał nigdy żadnego USG czy RTG tych stawów, pies nigdy nie miał żadnych badań krwi. Wszystko było na oko, podawane były podstawowe leki wspomagające stawy itp. Efekty były różne, raz było lepiej, raz gorzej. W końcu sunia zaczęła piszczeć podczas wstawania. Jeszcze większe dawki leków wspomagających stawy, mama czasami podawała pyralginę, ja czasami te stawy masowałam. Nikomu nawet przez myśl nie przeszło, że diagnoza może być zła, w końcu pies był u weterynarza, prawda? Poza tym okaz zdrowa. Stan taki trwał ze 2 lata. Jakieś 2 miesiące temu sunia posmutniała, czasami zdarzało się, że nie była w stanie wstać. Bardzo głęboko zasypiała, mama czasem myślała, że nie żyje. Ojciec zabrał ją do weterynarza, pan stwierdził, że pies już jest stary, miała 12 lat. Dał jakiś zastrzyk "na wzmocnienie", dziś wiemy, że był to najpewniej steryd gdyż sunia nagle odzyskała humor i siłę. Dostała też jakiś lek przeciwbólowy (na stawy), który miał działać przez miesiąc. Było nieźle. Po pewnym czasie znów sunia nie wstaje, jest smutna, nie ma ochoty nawet wyjść na dwór, bardzo ciężko oddychała, w nocy spadła ze schodów. Rodzice zabrali ją do weterynarza, do którego mieli zaufanie, pani uratowała kiedyś nogę papudze choć podobno była nie do uratowania. Usztywniła złamanie zapałką i noga się zrosła, papuzia cieszy się dobrym zdrowiem. Pani psa osłuchała, orzekła, że to wiek, ma bardzo słabe serce, a problemy z oddychaniem biorą się z tego, że ma wodę w płucach od serca. Nie będzie zaskoczeniem jeśli powiem, że ta diagnoza padła bez żadnych badań? Ja już wtedy tknięta doświadczeniem leczenia mojego labka trochę na mamę nakrzyczałam, że skąd ta głupia baba bez badań to wie, ale skoro leki jakoś działają widocznie diagnoza dobra. Dostała leki na serce oraz furosemid na oczyszczenie płuc w rzekomej wody. Chwilami bywało lepiej ale sunia nadal smutna, bardzo głęboko zasypiała. Jakieś 1,5 tygodnia temu sunia rano nie chciała wstać, nawet wyjść się załatwić, ciężko oddychała. Ojciec zadzwonił do weterynarz, kazała przyjechać bez psa po kolejną dawkę leków. Nie była to tamta weterynarz ale jej uczennica. Dała kolejną dawkę tych samych leków oraz na odchodne jakąś tabletkę, po której sunia poczuje się lepiej. Tabletkę dostała i po 15min zaczęło się. Niepokój, przyspieszony oddech, chodzenie z miejsca na miejsce. Mama z płaczem zadzwoniła do siostry, szybka decyzja - zabieramy psa do Łodzi (do weterynarz, do której teraz chodzę ze swoim psem).

Podróż była straszna, pies zestresowany, nigdy nie był w obcym miejscu bez rodziców. Po osłuchaniu serducha wetka zrobiła oczy jak 5zł - liczba uderzeń na min. 300, a przynajmniej jak stwierdziła tylko tyle zdążyła policzyć ale pewnie jest więcej, bo przy takiej prędkości nie da się policzyć. Telefon do zaprzyjaźnionej kardiolog, przewiezienie psa do innej lecznicy. Echo serca nie wykazało kompletnie nic. Wcześniejsza diagnoza o słabym sercu poszła w pi...., serce zdrowe, mocne, żadnych patologicznych zmian, gdyby było słabe przy takiej ilości uderzeń sunia by zeszła natychmiast. Wody w płucach rzecz jasna żadnej nie ma! Pytanie o historię choroby. Od czego się zaczęło? Od tajemniczej tabletki? Telefon do poprzedniej weterynarz co to było? Telefon odbiera pielęgniarka, zarzeka się, że nie było nic podane, w karcie nic nie ma. Moja siostra wściekła, że ojciec dostał tabletkę i żąda informacji co to było. Do rozmowy włącza się uczennica, że była to ćwiartka tabletki Encortonu 5mg. Kardiolog stwierdza, że to niemożliwe, gdyż to dawka progowa, a reakcja nieprawdopodobna. Stwierdza, że najpewniej dostała belgijski odpowiednik Encortonu o dużej dawce i natychmiastowym uwalnianiu. Lek w Polsce niezarejestrowany, ale lecznice go mają do przypadków, które wymagają natychmiastowego podtrzymania funkcji życiowych. Lek nie jest wpisywany do karty, bo w kraju niezarejestrowany, a substancja czynna ta sama co w Encortonie więc uczennica powiedziała, że to Encorton. I tu pojawił się problem gdyż przy tylu uderzeniach serca na minutę nie można podać nawet głupiej kroplówki gdyż serce może nie dać rady tego przepompować. Leki spowalniające nie gdyż z powodu nagłego spowolnienia serce może przestać bić. Sytuacja patowa. Dostała jakieś lekkie leki spowalniające aby zbić serducho chociaż do 200. Powrót do mojej pani wet, badania krwi, USG jamy brzusznej. Badania wykazują lekki stan zapalny, nieco podwyższone enzymy wątrobowe, które mogą być wynikiem podawania wcześniej sterydów (to nagłe ożywienie suni po zastrzyku), poza tym pies starszy, więc leki wątrobę osłabiają szybciej. Poza tym podany steryd może drastycznie fałszować wyniki! Bez sensu badania tarczycy, bez sensu badania czegokolwiek gdyż przez steryd wyniki mogą wyjść w kosmos! W USG żaden narząd nie powiększony, żadnego guza, żadnej wskazówki skąd tak olbrzymia tachykardia. Pies zupełnie zdrowy! Pies pod tlen, steryd peak działania ma przez 48h, trzeba monitorować, ma przyjechać weterynarz od ciężkich przypadków na konsultacje. Pies na noc oddany do siostry z łagodnymi lekami zwalniającymi od kardiolog, żadnych sterydów. Mnie przy tym wszystkim nie było, a do dziś pluję sobie w brodę.

Wieczorem pojechałam do siostry. Sunia mocno pobudzona, chodzi dookoła firmy siostry. Kiedy przychodzę trochę się uspokaja, na chwilę się kładzie, nawet znajduje siłę na merdnięcie ogonem. Po jakimś czasie wstaje, znów chodzi, zabieramy ją do firmy gdzie spędzi noc (siostra ma w domu 3 koty, ja nadpobudliwego psa, w firmie w nocy cisza). Sunia chodzi z kąta w kąt w każdym zatrzymuje się na chwilę i patrzy w dal. Zastanowiło mnie to, ale pomyślałam, że może chce się schować, serce tak wali, czuje niepokój, jest bez rodziców w obcym miejscu. Jadę do domu, siostra całą noc nie śpi, czuwa. Pies w pewnym momencie na chwilę się kładzie, w między czasie wypija ok 3 litrów wody ale nie sika, ponadto cały czas chodzi, od rogu do rogu, bez ładu i składu. Rano pies bardzo słaby, nie chce wstać. Siostra dzwoni do wet, przywieźć natychmiast. Pies znów pod tlen, znów bez kroplówki, serce nieco zwolniło jednak wciąż 230 uderzeń na minutę. Kardiolog karze czekać, zwiększyć leki zwalniające ale bardzo powoli bo się zatrzyma. Ja zwalniam się z pracy i jadę. I tu ukazuje się niekompetencja lekarza, która mnie poraziła.

Mojej wet nie ma, jest w innej lecznicy, na posterunku pani od ciężkich przypadków. Wchodzę, pies mnie nie poznaje. ZUPEŁNIE NIE POZNAJE. Chodzi od rogu do rogu i parzy się w dal, pani to nie zastanawia i każe mi wyjść z psem, bo może się wysika. Wypiła 3 litry wody, a pęcherz prawie pusty? Gdzie ta woda? Wychodzę. Psina idzie bez ładu i składu, przed siebie, siku brak. Wciąż mnie nie poznaje. Gdybym ją puściła ze smyczy szłaby zwyczajnie przed siebie. Wracam. Mówię jak jest. Pani, a może pies ślepy? Ale nie odruch jest, latarka, zaglądanie do oczu i co się okazuje źrenice reagują słabo! Wcześniej pani nie była łaskawa tego sprawdzić? Podobno rano pies badanie neurologiczne przeszedł śpiewająco. Pani znika, zostaję z psem sama. Psina chodzi z kąta w kąt, w pewnym momencie chce się położyć, ale ciągnie ją w jedną stronę. Łapię, żeby się nie uderzyła w głowę i widzę wywracające się białka! Biegnę po wet, orzeka, że to napad padaczkowy petit-mal. Psia dostaje relanium dożylnie, choć to ryzykowne, bo może się zatrzymać, wciąż podstawowa diagnoza przedawkowanie sterydu. Pada jak mucha, układam, głaszczę, mówię, białka wciąż pracują. Jestem wściekła, że nikt wcześniej nie zauważył tych objawów. Przyjeżdża siostra, diagnoza pani, że to objawy neurologiczne, pewnie guz mózgu, zapalenie opon nie, gdyż nie ma gorączki. Potrzebna tomografia. W piątek wieczorem nikt nie zrobi, w weekend też, można próbować w Wawie, ale nie ważne, że ktoś badanie zrobi, trzeba jeszcze doświadczonego lekarza, który dobrze opisze wynik. Dzwonię po całej Polsce, dziś już nie, w weekend nie. W Łodzi najwcześniej we wtorek. Oczka już nie pracują, psina dochodzi do siebie. Podnosi się i strasznie dużo pije. Domyślam się, że w nocy też miała napady padaczkowe (po chce się strasznie pić) i jestem wściekła, że nikt tego nie zdiagnozował wcześniej po opisaniu objawów przez siostrę, może rano udałoby się załatwić tomografię. Psia merda ogonem, poznaje mnie i siostrę. Ja płaczę ze szczęścia. Przychodzi moja pani wet. Orzeka, że z tomografią trzeba poczekać do wtorku, bo na nieprofesjonalny opis szkoda pieniędzy, póki co psia reaguje na relanium, serducho zwolniło do 120, nie zatrzymało się, jest silne, psina jest silna. Można zaryzykować fenobarbital. Siostra dzwoni do mamy, pada decyzja pies z lekami wraca do domu choć jestem przeciwna, bo jest możliwość monitowania psa w całodobowej lecznicy. Ale to nie moja decyzja. Psia dostaje coś na uspokojenie na czas podróży. Wygląda dobrze. Oczka się śmieją, ogon chodzi, psina bardzo słaba ale to zrozumiałe. Wszyscy mają nadzieję, że to ten cholerny steryd wywołał jakąś nietypową reakcję, o guzie pani od ciężkich przypadków, która nie zauważa ataków padaczkowych nikt nawet nie myśli.

W samochodzie psina ze stresu znów przyspiesza, teraz wiemy, że to atak padaczkowy - przynajmniej ja to wiem. Wysiadamy u rodziców, pies nie poznaje ojca - znów to samo. Jest noc, w Sieradzu jedyna apteka całodobowa nie ma relanium we wlewach doodbytniczych. Podajemy tabletkę doustną, ale długo się rozkręca. Psina dostaje fenobarbital gdyż zalecenie naszej wet to za wszelką cenę nie dopuścić do tachykardii. Cała noc czuwamy, psina po lekach się uspokaja, następnie ciągle chodzi, od rogu do rogu, wiem, że to atak padaczkowy. Z moją wet jesteśmy w kontakcie telefonicznym. Ja jestem za tym żeby psa odwieźć do Łodzi, mama uważa, że jak się odstresuje w swoim domu to będzie lepiej. Nie jest lepiej ale psia chociaż się załatwiła, wyobrażacie to sobie? Nie załatwiła się w obcym miejscu! Rano udaje się dostać relanium doodbytniczo. Psina na zmianę chodzi, po lekach odpoczywa ale w ogóle nie śpi. Serce zwalnia, ale ciężko oddycha, szybko. Kupiłam stetoskop żeby monitorować stan serducha. Siostrze wydaje się, że ma gorączkę. Po konsultacji z wet dajemy pół pyralginy. Psina zasypia. Budzi się i na zmianę chodzi, po lekach odpoczywa, choć jest naćpana próbuje wstawać, raz poznaje, raz nie, momentami macha ogonem. Ciągle pod telefonem jest wetka, mimo, że ma gości mówi, że w każdej chwili jest w stanie wsiąść w samochód (to 70km od Łodzi). Pada podpowiedź, że może borelioza. Zgadzają się objawy neurologiczne, tachykardia, a wcześniej długotrwałe problemy ze stawami. Decyzja, żeby na nic nie czekać i jechać do apteki, wybłagać doksycyklinę i podać dawkę uderzeniową, po drugiej dawce powinno być lepiej. W aptece nie robią problemów, psia dostaje antybiotyk i 1,5 pyralginy. Może mieć mdłości, chodzi niespokojna, wciska głowę w rogi. Choć czytałam, że to objaw guza mózgu nie dopuszczam tego do siebie, pewnie ma mdłości. Zasypia, mam nadzieję, że to efekt działania antybiotyku. W pewnym momencie słyszymy piszczenie. Psina chce wstać, może chce jej się siku ale nie jesteśmy w stanie jej wynieść gdyż słania się na nogach. W pewnej chwili wykręca ją na prawą stronę z nieprawdopodobną siłą a ja w oczach widzę "pomóżcie mi". Krzyczę na siostrę, że ma natychmiast dzwonić do weterynarz, bo to w ogóle był debilny pomysł żeby ją z Łodzi zabierać. Wetka stwierdza, że wsiada w samochód, za max 1,5h jest. W międzyczasie skonsultowała się z koleżanką i ta miała podobny przypadek - był to guz rdzenia przedłużonego. Ja w to nie wierzę, nikt w to nie wierzy. W tym czasie psina leży, lekko pojękując, nie reaguje już na nikogo. Ja mam obawy, że to jednak guz gdyż wetka przez tel stwierdziła, że wykręcanie to objaw, że jedna z półkul się wyłącza. O 1:30 jest, ja mam ciągle nadzieję, że coś wymyśli. Jednak źrenice już nie reagowały, nawet nie zareagowały minimalnie na wołanie mojej mamy "szukaj, szukaj", po którym psica wstawała zawsze na równe nogi, jedna tylna łapa zbyt drażliwa na dotyk, druga spięta nie chce się zgiąć, ogólna nadwrażliwość na bodźce. U psicy wyłączają się już poszczególne ośrodki, działają tylko odruchy bezwarunkowe jak oddech, bicie serca. Okazuje się, że psia ma niemal 40st gorączki. Dostaje podwójne relanium i środek na odbarczenie mięśni. Pani mówi, że psia jest teraz w pełni zrelaksowana. Daje do wyboru dwie alternatywy - wieczny sen albo śpiączka farmakologiczna, czekanie do wtorku (jest niedziela nad ranem) na tomografię, która nawet jeśli wykaże guza to ta wiedza nic nam nie da. Psica już jest nieświadoma i najpewniej nigdy jej nie odzyska. Mama decyduje o wiecznym śnie. Psica zasypia...

Dla mnie to przykład skrajnej niekompetencji weterynarzy, szczególnie tych w Sieradzu. Wstyd i żenujące podejście do zwierzęcia. Pakowanie w niego leków na sugestie właściciela, gdyż problemy z rzekomymi stawami mogły być objawem guza - łapy mogły drętwieć, przy wstawaniu bolałoby tak samo jak zwyrodniałe stawy, po rozchodzeniu pies chodził niezbornie, powoli ale nie piszczał. Jednak nie dowiemy się tego, gdyż nikt nigdy nie zrobił żadnych badań. Pies gruby, może być po labradorze, więc stawy na 100%. Osłabienie jako objaw starości. Pakowanie w psa sterydów "na wzmocnienie" uniemożliwiło prawidłową i szybką diagnostykę, pies męczył się 3 dni bo jakaś głupia c.... dała "jakąś" tabletkę nie widząc psa i nie wpisując tego do karty. Nie powiązanie przez panią od trudnych przypadków chodzenia psa z kąta w kąt i bezcelowe gapienie się w niego z padaczką, brak zdziwienia, że pies nie poznaje właściciela i nie reaguje na wołanie. Jedyną osobą, która okazała serce, kompetencje i maksimum cierpliwości jest pani weterynarz, do której teraz chodzę, bo szczerze, to ja nie znam nawet pediatry, który mimo gości wsiada w samochód i jedzie 70km w środku nocy do jakiejś wiochy zabitej dechami aby pomóc psu. Dziś jest już za późno na dywagacje co by było gdyby, jednak rodzice mają zakaz chodzenia do pseudoweterynarzy w Sieradzu nawet po tabletkę na robaki dla kota. Ja nie twierdzę, że dałoby się psa uratować, jednak mógł być prawidłowo prowadzony do samego końca, zmniejszając maksymalnie jego cierpienie. Psy dostosowują się do rożnych warunków, psicę mogło coś boleć ale nie dawała tego po sobie poznać. Tusza i wieczny głód również mogły być objawem guza, tarczyca mogła szaleć co uwypukliło się maksymalną tachykardią 300 uderzeń na minutę na sam koniec, psica mogła dostawać normalnie jeść skoro i tak nie można byłoby jej pomóc. W Sieradzu nikogo też nie zdziwiło, że pies na drastycznej diecie nie chudnie. Oczywiście było gadanie, bo pani (mama) na pewno po kryjomu coś psu daje tylko nie chce się przyznać. Mogliśmy jej w odpowiedni sposób pomóc aby nie miała takiego końca, bo sobie na niego nie zasłużyła. Podawane bezpodstawnie sterydy uniemożliwiły szybką diagnozę, ba! uniemożliwiły jakąkolwiek diagnozę.

Co ciekawe klient mojej siostry miał psa z identycznymi objawami na koniec. Ultrawysoka tachykardia, napady padaczkowe, wciskanie głowy w kąty, tamten pies jeszcze chodził non-stop w kółko w jedną stronę. Ale oni wiedzieli, że pies ma właśnie guza rdzenia przedłużonego. Dowiedzieli się robiąc tomografię gdyż ktoś przytomny ją zlecił kiedy pies nagle zaczął mdleć. Leczyli go chemią dwa lata choć końcówka była identyczna. Leczyli ponieważ ten weterynarz miał dobre doświadczenia w leczeniu tego typu nowotworów. Temu psu akurat niewiele to pomogło, ale może psicy rodziców by uratowało życie?

Link to comment
Share on other sites

Dziękuje. Mój Pies miał cushinga ( gruczolaka przysadki) ostatniego dnia jego życia miał niektóre objawy które opisałaś. np. chodzenie z kąta w kąt, reagował wybiórczo. Ta śmierć była bardzo trudna, ale ja wiedziałam o co chodzi :(

Wy nie. Bardzo Ci współczuje. I jeszcze raz dziękuje za ten wspis. A przed tą Panią weterynarz ( z Łodzi) chylę czoła. Szacun wielki. Nigdy takiego człowieka nie spotkałam.

pozdrawiam

Link to comment
Share on other sites

Dlatego postanowiłam jej zaufać jeśli idzie o oporną chorobę skóry mojego psiaka. Ma olbrzymią wiedzę i wielkie serce, dlatego nie chce mi się wierzyć, że nie znajdziemy rozwiązania. Warto mieć takiego kochającego zwierzęta lekarza, bo wtedy można liczyć, że zostanie zrobione wszystko co w ludzkiej mocy aby zwierzakowi pomóc.

A takie choroby są koszmarne. Zwierze cierpi i nic nam nie może powiedzieć, nie wiemy jak mu pomóc i to jest w tym wszystkim najgorsze i najbardziej niesprawiedliwe, bo nie zasługują na takie cierpienie :( I to mnie najbardziej boli...

pozdrawiam

Link to comment
Share on other sites

Ja naszczęście teżmam takiegoweterynarza, ktory kocha leczyć, jest fachowcem, trzymam się go już od 1985roku.Ale niestety są choroby, na które nie mamy metody, większość moich psów odchodziło na raka, różne odmiany. Lekarz walczył dopóki się dawało i to ja podejmowałam decyzje o uśpieniu, kiedy widziałam że pies się poddaje i cierpi. Wet nigdy pierwszy mi tego nie proponował i płakał razem ze mną bo przeważnie prowadził moje psy czasem od urodzenias.

Rozumiem co czujesz ale nie pozwól psu cierpieć zbyt długo jeżeli leki już nie będą działać. Pozdrawiam.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Create New...