Problem z załatwianiem się w czasie spaceru i milion innych pytań

[Ktokolwiek]

Witam Wszystkich,

 

Tytułem wstępu- domyślam się, że podobnych tematów na forach są tysiące, przez pewną część udało mi się już przebrnąć, mam nadzieję że będziecie dla mnie wyrozumiali. 

Otóż, w połowie ubiegłego miesiąca w naszym domu pojawił się kolejny członek- Gucio, maltańczyk miniaturka. Na tą chwilę piesek liczy sobie 14 tygodni życia. Bardzo fajny gość, straszny pieszczoch. Niestety nie mam żadnego doświadczenia w bezpośrednim obcowaniu z psami, stąd szereg moich może nie zawsze mądrych pytań.

Niedawno zakończyliśmy proces szczepień, uznaliśmy więc że najwyższa pora na pierwszy spacer(odbył się w miniony weekend). Do tej pory pies z mniejszym lub większym sukcesem załatwia się w mieszkaniu w wyznaczonym do tego miejscu. O ile z sikaniem nie ma większych problemów to nigdy nie może trafić do celu z poważniejszą potrzebą.

Ale do brzegu- jak wspominałem od kilku dni wychodzimy na spacery- wokół domu jest park, staw, więc warunki są fajne.

Problem polega na tym że Gutek średnio zdaje sobie sprawę z celu takich wypraw. Za każdym razem jeśli załatwi się na zewnątrz od razu jest nagradzany. O ile w domu siku robi kilka/ kilkanaście razy w ciągu doby w czasie spacerów jakby w ogóle nie odczuwał takiej potrzeby. Ze względu na to, że w ciągu dnia zostaje sam na prawie 8 godzin zdecydowaliśmy się tymczasowo pozostawić matę pełniącą funkcję toalety.

Tutaj chciałem zasięgnąć Waszej opinii- czy rozpoczęcie spacerów wiąże się z natychmiastowym "zlikwidowaniem" toalety domowej? Jak sprawić by szczeniak zaczął się załatwiać wyłącznie w czasie wyjścia na dwór? 

Przy okazji dodam, że na tą chwile każde wyjście to raczej mordęga- nieustannie trzeba go pilnować żeby nie jadł śmieci z chodnika i trawy (zwłaszcza upodobał sobie pety). Albo wyrywa się do przodu chcąc ciągle biec, albo w ogóle nie chce iść. Wiem że jest to spowodowane jego wiekiem, jest bardzo ciekawy świata, ale chyba najwyższa pora na nauczenie pewnych rzeczy. Jest bardzo towarzyski, aż zanadto. Staruszki w parku są wniebowzięte, ale niestety wyrywa się również do okolicznych meneli (z taką samą sympatią). Generalnie wychodzimy z nim o siódmej rano, później o 16, 19 i 22.

Co zrobić żeby spacery stały się przyjemnością, przestały być koszmarem? Zdaje sobie sprawę że jestem laikiem w temacie czworonogów, więc jest ryzyko że to ja gdzieś popełniam błąd. 

 

Pozdrawiam,

[Sowa]

Przeciętny 14-tygodniowy szczeniak miniaturowej rasy wytrzyma w dzień bez załatwiania potrzeb fizjologicznych najwyżej przez dwie-trzy godziny. A więc o likwidacji domowej toalety długo jeszcze mowy nie ma. Zachowanie na spacerach jest jak najbardziej typowe i normalne dla malucha dopiero poznającego świat; do tego wynudzonego tak długą samotnością. A że szczeniak nie rozumie naszych słów ani naszych wymagań - trzeba komunikować się z nim tak cierpliwie niczym z głuchoniemym, cofniętym w rozwoju umysłowym dwulatkiem, sprawnym tylko fizycznie i emocjonalnie. Proponuję wizytę w psim przedszkolu lub zaproszenie do domu dobrego trenera na co najmniej kilka godzin, w obecności całej rodziny - trenera, nie behawiorysty, bo w zachowaniu szczeniaka nie ma nic niepokojącego.

[Ktokolwiek]

I o taką odpowiedź mi chodziło, dzięki.

[Sowa]

Napisz skąd jesteś - może łatwiej będzie wskazać kogoś, kto pokaże jak w zabawie uczyć szczeniaka tak, aby świata nie widział poza właścicielem. A na początek - na spacer bierz zabawki i smakole, zabawki na sznurku, żeby uciekały przed szczeniakiem - pościg ciekawszy niż szukanie petów. Zabawa z takim maluchem wymaga gimnastyki - przełamiesz własne opory na tyle, aby w parku, nie przejmując się spacerowiczami, usiąść na trawie i pozwolić, aby szczeniak po Tobie skakał? Aby podać mu smakol na czworakach, ustami? I uciekać tak, aby mógł Cię dogonić?